| دفترچه

خلیفه یک درهم ندارد!!

وقتی مسلمانان چنین حاکمانی داشتند بربلندای جهان قرار داشتند.

عمر بن عبدالعزیز از خدمتگزارانش، یک خادم که از نظر سن کوچک بود برای انجام امورش و خدمتش تعیین کرده بود .

فاطمه بنت عبدالملک روزی برای آن خادم غذا گذاشت تا بخورد . خادم ناراحت و عصبانی و منزجرشد و گفت: عدس ، عدس ، هر روز غذا عدس است.

فاطمه به او گفت : این غذای سرورت امیر المومنین است.

یک روز خلیفه دلش هوای خوردن انگور کرد و به فاطمه گفت： آیا یک درهم داری تا با آن انگور بخریم . فاطمه به او گفت شما امیر المومنین هستی یک درهم نداری تا با آن انگور بخری؟

گفت به جز همین قطعه زمین و سودی که از آن حاصلم می شود چیزی دیگر ندارم.

وان هم  برایم کافی نیست و حاجتم را برآورده نمیکند . اما صبر بر فقر وتهیدستی راحتر و آسانتر از صبر بر آتش جهنم است .

منبع :تاریخ خلفاء امام سیوطی

امام ابن شبه در کتاب تاریخ مدینه نقل می کند:

امیرالمؤمنین عمر فاروق رضی الله عنه عیاض بن غنم را به فرمانداری شام گمارد، پس از مدتی به امیرالمؤمنین عمر فاروق رضی الله عنه خبر رسید که عیاض برای خویش مجلس ویژه تشکیل داده و دربانانی بر آن گمارده است، پس نامه ای به او نوشت و وی را طلبید…

هنگامی که عیاض به خدمت ایشان رسید عمر فاروق رضی الله عنه او را بمدت سه شبانه روز زندانی نمود، سپس او را خواست و پالتویی پشمین طلبید و به او گفت: بپوش و نیز بقچهٔ چوپانی و سیصد گوسفند به او داد و گفت: آنها را بچران. او نیز چنین کرد.

هنگامی که کارش به پایان رسید عمر فاروق رضی الله عنه او را طلبید. عیاض دوان دوان به خدمت امیرالمؤمنین رسید؛ فاروق رضی الله عنه به او گفت: گوسفندان را بردار و  برو چنین و چنان کن. زمانی که عیاض اندکی فاصله گرفت: عمر رضی الله عنه او را فراخواند و آنقدر او را این‌طرف و آن‌طرف فرستاد که عرق بر پیشانی‌اش جاری شده بود.

سپس عمر رضی الله عنه فرمود: فلان روز گوسفندان را نزدم من بیاور، و چون روز موعود فرا رسید عیاض به نزد امیرالمؤمنین آمد. عمر رضی الله عنه فرمود: برو برای گوسفندان از چاه آب بکش. عیاض هم چنین کرد و پس از سیراب کردن گوسفندان آبشخور را پر از آب نمود سپس عمر رضی الله عنه فرمود گوسفندان را به چراگاه ببر و فلان روز به نزد من بیا. و همچنان او را این سو و آن سو می فرستاد تا اینکه دو ماه گذشت.

عیاض که خسته شده بود به همسر عمر رضی الله عنه که از نزدیکانش بود روی آورد و گفت: برو از امیرالمؤمنین بپرس چرا با من چنین می‌کند؟

وقتی عمر رضی الله عنه به خانه آمد همسرش گفت: ای امیرالمؤمنین چرا با عیاض اینگونه رفتار می‌کنی؟ عمر رضی الله عنه فرمود: از کی تا به حال در امور مسلمین دخالت می‌کنی؟!!

عیاض کسی را به نزد همسر عمر رضی الله عنه فرستاد تا از نتیجه امر آگاه شود. همسر امیرالمؤمنین فرمود: ای کاش تو را نمی‌شناختم! آنقدر عمر مرا توبیخ کرد که آرزو کردم زمین باز شود و مرا ببلعد.

مدتی گذشت و عیاض روی به عثمان آورد و گفت: ای عثمان برو از امیرالمؤمنین بپرس چرا با من اینگونه رفتار می‌کند؟ عثمان به نزد امیرالمؤمنین عمر فاروق رضی الله عنه آمد و گفت: ای امیرالمؤمنین چرا با عیاض اینگونه رفتار می‌کنی؟

عمر رضی الله عنه فرمود: پس عیاض به نزد تو هم آمده است. عثمان رضی الله عنه فرمود: ای امیرالمؤمنین عیاض یکی از بزرگان قریش است چرا با او اینگونه برخورد می‌کنی؟ عمر رضی الله عنه دو یا سه ماهی او را رها کرد سپس او را طلبید و خطاب به وی گفت : وای بر تو برای خویش مجلس ویژه تشکیل می‌دهی و پاسبان می‌گماری؟!! آیا دوباره مرتکب چنین کاری می‌شوی؟ عیاض گفت: خیر ای امیرالمؤمنین، سپس امیرالمؤمنین عمر رضی الله عنه فرمود: اکنون به پست خودت بازگرد.

گویند پس از آن عیاض بن غنم یکی از بهترین فرمانداران امیرالمؤمنین عمر فاروق رضی الله عنه شد.

حمیدی گفته است، روزی امام شافعی حدیثی را روایت فرمود و من به او گفتم خودت نیز به آن عمل خواهی کرد؟ 

امام شافعی در پاسخ فرمودند وقتیکه من حدیثی را از پیامبر نقل کنم و خود به آن عمل نکنم، انگار که از معبد یهودیان خارج شده ام یا گردنبند مسیحیان به گردن آویخته ام.

حلیة الأولیاء، ۹/ ۱۰۶، و سیر أعلام النبلاء، ۱۰/ ۳۴.

در موردی دیگر از امام سؤال شد و ایشان نیز در پاسخ به حدیث پیامبر - صلى الله علیه وسلم - استناد نمودند و فرد سائل به او گفت آیا خودت نیز اینگونه رفتار خواهی کرد؟

سپس امام شافعی از شدت عصبانیّت به خود لرزید و گفت ای فلان، کدامین زمین مرا جای خواهد داد و کدامین آسمان مرا تحت پوشش خواهد گرفت، آنگاه که من حدیثی را از پیامبر نقل کنم و خود به آن عمل ننمایم.

الفقیه والمتفقه ۱/ ۱۵۰، و صفة الصفوة ۲/ ۲۵۶.

صیادی در روزی طوفانی گنجشک‌ها را شکار می‌کرد و باد باعث می‌شد گرد و خاک به چشم او رود و از آن اشک جاری شود. آن صیاد همین که گنجشکی را می‌گرفت بالش را می شکست و در کیسه می‌انداخت. مردی که این صحنه را می‌دید به دوستش گفت: چه دل‌رحم است! نمی‌بینی از چشمش اشک فرو می‌ریزد! دوستش به او گفت: به اشک چشمانش نگاه نکن، به کار دستش نگاه کن!

از حسن بصری نقل شده که: 

جهت عیادت نزد بیماری رفت، او را در سکرات مرگ دید، به مشکل و سختی های او نگاه کرد و در آن تأمل نمود، با رنگی دیگر به خانه اش بازگشت. زنش خطاب به او گفت:

غذا حاضر است. امام در جواب گفت: شما غذا بخورید، من امروز صحنه ای را دیدم که تا رسیدن بدان صحنه هرگز آرام نمی گیرم و مدام تلاش می کنم.

 تذکرة القرطبی: ص ۱۲

عبدالله بن عباس رَضِیَ اللهُ عَنهُما فرمود: «رحمتِ الله بر ابوالحسن (یعنی امام علی) باد! قسم به الله! ایشان پرچم هدایت درتاریکی‌های شب و نور رهروان بود، دعوت دهنده به خطّ مستقیم، مفسّر قرآن، واعظ و پیوسته ناصح بود.»

ابن سعد از ابوهریره رضی الله عنه تخریج نموده که عمر نسبت به علی رَضِیَ اللهُ عَنهُما فرمود: «ایشان قاضی ماست.»

حاکم از  ابن مسعود رَضِیَ اللهُ عَنهُ تخریج نموده که ایشان فرمود: «قاضی‌ترین اهل مدینه سیّدنا علی بودند.»

هم‌چنین از ابن مسعود رضی الله عنه نقل کرده اند که فرمود: «همانا ما با هم گفتگو می‌کردیم که قاضی‌ترین اهل مدینه حضرت علی رضی الله عنه است.» 

البدایة والنهایة: ۲۹۲

دریافت تصویر
حجم: ۶۵.۷ کیلوبایت

 کتابهـای تاریخـی برای ما، برخی حوادث خطیـر در زمانهای مخـتلف را در تلاش برای نبش قبر پیامبر صلی الله علیه و سلم بیان می کنند، از جمله اینکه در سال ۵۵۷ هجری:

شبی سلطان (نورالدین زنکی» رحمه الله در خوابش، پیامبر( ﷺ )را دید که به دو مرد سفید پوست مو بور اشـاره می نمود و می فرمود: به من کمک کن، مـرا از دست این دو نفر نجات بده! به همین خاطـر با دلهـره بیـدار شد، سپـس وضو گرفت، نماز خواند و خوابیـد. اما دوباره همـان خواب را دید، بنـابراین دوباره بیـدار شد، وضو گرفت، نماز خواند و خوابید. سپـس برای بار سوم نیز همـان خواب را دید، پس بیـدار شد و گفت: دیگر وقت خواب نیست.

 او وزیر صـالح و نیـکوکـاری داشت که نامش «جمال الدین موصلی» بود، پس به دنبال او فرستاد و ماجرای خواب را برایش بازگو کرد. او به سلطان گفت: چرا نشسته ای؟ هم اکنون بسوی مدینه منوره برو و آنچـه دیده ای را پنـهان دار. 

پس در آن وقت شب آماده شد و همـراه وزیرش «جمال الدین» بسوی مـدینـه به راه افـتاد.

در حـالی که اهل مدینه در مسـجد نبـوی جمع شـده بودند، وزیر گفت: سلطـان قصـد زیارت پیـامبـر( ﷺ) را نموده و اموالی را برای دادن صـدقه با خود آورده است. پس نام کسانی که مستـحق صـدقه هستـند را بنویسنـد. بنـابراین اهل مدینه نام همگی آنها را نوشتند و سلطـان دستور داد تا هـمه حضور یابند. او به تمام حاضـران به دقت می نگریست تا صفتی را که پیامبر (ﷺ) به او نشان داده بود، با مردم تطبـیق دهـد، اما آن صفت را در آنان نیـافـت. پس از آن صـدقات را توزیع نمود تا اینـکه مردم بهـره مند شدند و از آنجا رفتـند.

سلطـان گفت: آیا کسی مانده که صـدقه ای دریافت نکـرده باشد؟ گفتـند: نه. گفت: خوب فکر کنید. گفتنـد: فقط دو مرد مغـربی مانده اند که چیـزی از کسی دریافت نمی کنند و آن دو نیکوکـار و ثروتمـنـد هستـند و بسـیار به نیازمندان صدقه می دهند. پس دلش آرام گرفت و گفت: آن دو را نزدم بیاورید. آن دو نفر را نزدش آوردند. وقتی به آنها نگریست، دید همان دو مردی هستند که پیامبر ﷺ بدانها اشاره نموده بود و گفته بود: به من کمک کن، مرا از دست این دو نفر نجات بده!

به آن دو گفت: از کجا آمده اید؟ گفتند: از مغرب و برای حج آمده ایم، و تصمـیم گرفته ایم در جوار پیـامبر (ﷺ) سکنـی گزینـیم. سلطـان گفت: به من راست بگویید. از مردم پرسـید: منـزل آن دو کجـاست؟

 به وی خـبر دادند که آن دو در نزدیک حـجرهٔ شـریفِ پیامبـر «ﷺ» ساکن هستـند. و اهل مدینه بخاطـر نماز و روزه و صـدقه بسیـار آنهـا و نیـز زیارت بقیـع وقـبا به ثنـایـشان پرداختـند.

سلطـان آن دو را بازداشت کرد و به منزلشان رفت و به تنهـایی به وارسی و جستـجوی خانه مشغول شد. او حصـیری را در خانه برداشت و به یکـباره چشمش به تونلی افتـاد که آن دو کنـده بودند که به حجره شریف پیامبر ــﷺــ  می رسـید. مردم از این امر مات و مبهوت ماندند و به لرزه افتـادند.

سلطـان در این هنـگام گفت: به من راستـش را بگویـید! 

و آن دو را به شـدت زد تا اینکه اعتراف کردند که هر دو مسیـحی هستـند، و مسیـحیـان آنها را همراه حاجـیان مغـربی به مدیـنه فرستـاده و اموال هنـگفتـی بدانان داده و به آنها دستور داده اند که با حیـله و نیـرنگ جسد پیامبـر ﷺ را سرقت کنند.

آن دو شبـانه مشغول کنـدن بوده اند و هر یک محفـظه ای پوستـین به سبک مغـربی داشته اند که بوسیـله آن خاک را از تونل بیـرون می بردند و بعد با ادعای زیارت بقیع خاک را در آنجا بین قبرها خالی می کردند و مدتی مشغول این کار بوده اند. اما زمانی که به حـجره شریف پیامـبرــ ﷺــ نزدیک شـدند، رعد و برق آسمان شـروع شد و صاعـقه ای بزرگ روی داد که مردم پنداشتند کوهها را از ریشه برکنده است. و سلطـان صبح همان شب به آنجا رفت.

زمانی که آن دو اعتراف کردند و حقیـقتـشان به دست سلطان آشکار شد و عظمت الله متعـال در این مسـئـله را مشـاهـده نمود، به شـدت به گریه افتـاد و سپـس دستور داد که گردن آن دو مسیحی را بزنند. بعد فرمان داد تا سرب بسـیـاری را آنـجـا حاضـر کنـند و خنـدق بزرگی پیرامون حجـره شـریف پیـامبر «ﷺ» کندند و آن سـربـها را ذوب نمودند و خنـدق را با آن پر کردند، و بدین ترتیب دیواری سـربی دور حُجــرهٔ شـریف قـرار دادند. ایشـان پس از آن به دیارشـان برگشتـند و دستور به تضـعـیـف مسیـحـیـان داد و همچـنین فرمان داد که هیـچ کافـری در کارهای مـملـکت بکار گرفته نشود.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

منبع:

«جمال الدین عبدالرحیم بن حسن بن علی اسنوی» (ت ۷۷۲ ه) در رساله خود با عنوان «نصیحة أولی الالباب فی منع استـخـدام النـصـاری» که برخی آن را «الانتصارات الاسلامیة» میـنامند، این داســتان را خـاطـر نشـان سـاخته است. و علی بن عبدالله سمهودی (ت ۹۱۱ ه) در کتابش «وفاء الوفا بأخبار دار المصطفی» (۶۵۰-۶۴۸/ ۲) آن را نقل نموده است. و نیز «حافظ جمال الدین عَبدالله بن محمد بن احمد مَطری» (ت ۷۶۵ ه) که رئیس مؤذنان حـرم نبوی و همـچـنـین یک مـورخ و مـؤلف کتاب «الإعْلام فِیمَن دَخَلَ المَدینة مِنَ الْأَعْلام» می باشد، آن را نقل نموده است و گفته: "آن را از فقیه «علم الدین یعقوب بن أبوبکر» از بزرگانی که حادثه را دریافـته اند شنـیـده ام که: و قصـه را آنگـونـه که گـذشت، بیـان کرده است.

ابو المظفر السمعانی رحمه الله فرمودند :

همانا حق به وسیله عزت  و دین با غربت و زمان انسانها را مورد امتحان و آزمایش قرار می‌دهد.

الانتصار لأصحاب الحدیث ۲۶/۱

امام ابو حنیفه رحمه الله فرمودند :

حکایات و داستان های علماء برایم از بسیاری فقه دوست داشتنی تر است زیرا که اخلاق و آداب خود آن قوم هستند

و مصداق آن از کتاب الله تعالی فرمایش الله است که فرمودند :

"اولئک الذین هدى الله فبهداهم اقتده "

آنان کسانی هستند که الله هدایت کرد پس هدایت آنان را سرمشق قرار ده. 

و فرمایش الله متعال :

"لقد کان فی قصصهم عبرة لأولی الالباب "

و در داستان های آنان عبرتی است برای خردمندان .

جامع بیان العلم و فضله

امام شافعی در رساله ی خویش می نویسد:

تمام ذخیره سنت، در مجموع، نزد محدثین وجود دارد. البته نزد برخی از آنان زیاد و نزد عده ای دیگر کم؛ لیکن اگر همه ی آنها را یک جا گرد آورند، همه ی ذخیره ی سنت فراهم می آید. بدیهی است اگر احادیث جمع شده را از هم جدا سازند، نزد هر محدث تعدادی از آنها وجود خواهد داشت. اما واقعیت است، احادیثی که نزد یک محدث وجود ندارند، نزد محدث دیگر یافت می شوند.

امام شافعی، با این سخن، اشاره به حقیقت مزبور دارد؛ به اینکه:

سنت نیز محفوظ است و ابداً محور و نیستی در آن راه نیست.

رساله، ص: ۴۳ به نقل از آثار الحدیث، ج: ۱، ص: ۳۲۰-۳۱۹

پادشاهی دستور داد تا چند سگ وحشی تربیت کنند تا هر کسی که از او اشتباهی سر زد را جلوی آنها انداخته تا با درندگی تمام او را بدرند.

روزی یکی از وزرا رأیی داد که موجب پسند پادشاه نبود دستور داد که او را جلوی سگ‌ها بیندازند. 

وزیر گفت: من ده سال خدمت شما را کرده‌ام و ده روز تا اجرای حکم از شما مهلت می‌خواهم.

پادشاه گفت: این هم ده روز مهلت.

وزیر رفت پیش نگهبان سگ‌ها و گفت: می‌خواهم به مدت ده روز خدمت این سگ‌ها را نمایم.

نگهبان پرسید: از این کار چه فایده‌ای می‌بری...؟!

وزیر گفت: به زودی خواهی فهمید.

نگهبان گفت: پس چنین کن.

وزیر شروع به فراهم کردن اسباب راحتی برای سگ‌ها کرد و دادن غذا و هر کاری که لازم بود را انجام داد.

ده روز گذشت و وقت اجرای حکم فرا رسید دستور دادند که وزیر را جلوی سگ‌ها بیندازند. مطابق دستور عمل شد و خود پادشاه هم نظاره‌گر ماجرا بود ولی با صحنه‌ی عجیبی روبرو شد.

همه‌ی سگ‌ها به پای وزیر افتادند و تکان نمی‌خوردند...! 

پادشاه پرسید: با این سگ‌ها چه کرده‌ای...!؟

وزیر پاسخ داد: ده روز خدمت این سگ‌ها را کردم فراموش نکردند ولی ده سال خدمت شما را کردم همه را فراموش کردید.

پادشاه سرش را پایین انداخت‌ و دستور به آزادی وزیر داد...

دریافت تصویر
حجم: ۵۱.۱ کیلوبایت

دریافت تصویر
حجم: ۱۱۶ کیلوبایت

قصابی در حال کوبیدن ساطور بر استخوان گوسفند بود که تراشه ای از استخوان پرید گوشه چشمش. ساطور را گذاشت و ران گوشت را برداشت و به نزد طبیب رفت و ران گوشت را به او داد و خواست که چشمش را مداوا کند. طبیب ران گوشت را که دید طمع او را برداشت و فکر کرد حالا که یکی به او محتاج شده باید بیشتر از پهلوی او بخورد بنابراین مرهمی روی زخم گذاشت و استخوان را نکشید. زخم موقتا آرام شد. قصاب به خانه رفت. فردا مجددا درد شروع شد به ناچار ران گوشتی برداشت و نزد طبیب رفت. باز هم طبیب ران گوشت را گرفت و همان کار دیروز را کرد تا چندین روز به همین منوال گذشت تا یک روز که قصاب به مطب مراجعه کرد طبیب نبود اما شاگرد طبیب در دکان بود قصاب مدتی منتظر شد اما طبیب نیامد. بالاخره موضوع را با شاگرد بیان کرد.

شاگرد طبیب بعد از معاینه کوتاهی متوجه استخوان شد و با دو ناخن خود استخوان را از لای زخم کشید و مرهم گذاشت و قصاب رفت.

بعد از مدتی طبیب آمد از شاگرد پرسید. کسی مراجعه نکرد؟

 گفت : چرا قصاب باشی آمد

طبیب گفت : تو چه کردی؟

شاگرد هم موضوع کشیدن استخوان را گفت

طبیب دو دستی بر سرش زد و گفت: ای نادان آن زخم برای من نان داشت تو چطور استخوان را دیدی نان را ندیدی .

 گرچه لای زخم بودی استخوان

 لیک ای جان در کنارش بود نان

حاکمی کشوری را اشغال کرد به وزیر خود گفت :قوانینی تنظیم کن تا دهان این ملت را سرویس کنیم !

فردای آن روز وزیر نزد شاه آمد و قوانین را خواند…

۱. مالیات ۳ برابر فعلی

۲. حقوق ربع عرف بقیه کشورها

۳. شاه صاحب جان و مال همه مردم است

۴. آروغ زدن ممنوع !

شاه گفت : بند چهارم چه معنی دارد ؟!

وزیر : بند چهارم سوپاپ اطمینان است ، بعدا متوجه معنی آن خواهید شد !

جارچیان قوانین را اعلام کردند

ملت گفتند این که جان و مال ما از آن شاه باشد توجیه دارد چون ایشان صاحب قدرت است ؛ ولی یعنی چه نتوانیم آروغ بزنیم !؟

مردم برای اینکه از امر شاه نافرمانی کرده باشند در کوچه و پس کوچه آروغ می زدند و می گریختند ، جلسات شبانه آروغ برگزار می کردند و هر گاه آروغ می زدند احساس می کردند که کاری سیاسی انجام می دهند ! ماموران هم مدام در حال دستگیری افراد آروغ زن ها بودند و گاهی به منازل و رستورانها یورش می بردند و آروغ زنها را دستگیر می کردند…!

روزی شاه به وزیر گفت الان معنی سوپاپ اطمینانی که گفتی را می فهمم ، چون باعث شده که هیچکس به ۳ قانون اول توجهی نکند !

از کاسبی پرسیدند:

چگونه در این کوچه پرت و بی عابر کسب روزی می کنی؟ 

گفت: آن خدایی که مَلَک مرگش مرا در هر سوراخی که باشم پیدا می کند!! چگونه مَلَک روزی اش مرا گم می کند!!!؟

عقابی تیزچنگ از آسمان فرود آمد برای بردن گوسپندی. شیرجه ای زد و با چنگال تیزش آن بینوا را به آسمان برد. کلاغی شاهد این ماجرا بود. همان دم مصمم شد بر دزدیدن گوسپندی دیگر. گوسپندی زیبا و فربه انتخاب کرد. فکر می کرد مانند پنیر سبک است آن گوسپند. چون از آسمان برای ربودن او پرید، پشم درهم و برهم بره در چنگال خرد آن کلاغ بینوا گیر کرد. تلاش بیشتر، گیر کردن بیشتر چنگال کلاغ. چوپان گریبان کلاغ را گرفت و انداختش در قفس و شد بازیچه کودکان چوپان.

نویسنده: ژان دو لافونتن/مترجم: ملیحه صمدی

حکایت کنند مرد عیالواری به خاطر نداری سه شب "گرسنه" سر بر بالین گذاشت.

همسرش او را تشویق کرد به دریا برود،شاید "خداوند" چیزی "نصیبش" گرداند.

مرد "تور ماهیگیری" را برداشت و به دریا زد تا نزدیکی غروب تور را به "دریا" می انداخت و جمع میکرد ولی چیزی به تورش نیفتاد.

قبل از بازگشت به خانه برای آخرین بار تورش را جمع کرد و یک "ماهی خیلی بزرگ" به تورش افتاد.

او خیلی "خوشحال" شد و تمام رنجهای آن روز را از یاد برد.

او زن وفرزندش را تصور میکرد که چگونه از دیدن این ماهی بزرگ "غافلگیر" می شوند؟!

همانطور که در سبزه زارهای خیالش گشت و گذار می کرد، "پادشاهی" نیز در همان حوالی "مشغول گردش" بود.

"پادشاه رشته ی خیالش را پاره کرد و پرسید در دستت چیست؟"

او به پادشاه گفت که "خداوند" این ماهی را به "تورم انداخته" است...

پادشاه آن ماهی را "به زور" از او گرفت و در مقابل هیچ چیز به او نداد و حتی از او تشکر هم نکرد.

او "سرافکنده" به خانه بازگشت چشمانش پر از اشک و زبانش بند آمده بود.

پادشاه با "غرور" تمام به کاخ بازگشت و جلو "ملکه" خود میبالید که چنین صیدی نموده است.

همانطور که ماهی را به ملکه نشان میداد، "خاری به انگشتش" فرو رفت، درد شدیدی در دستش احساس کرد سپس دستش ورم کرد و از شدت درد نمیتوانست بخوابد...

پزشکان کاخ جمع شدند و "قطع انگشت" پادشاه پیشنهاد نمودند، پادشاه موافقت نکرد و درد تمام دست تا مچ و سپس تا بازو را فرا گرفت و "چند روز" به همین منوال سپری گشت.

پزشکان قطع دست از بازو را پیشنهاد کردند و پادشاه بعداز "ازدیاد درد" موافقت کرد.

وقتی دستش را بریدند از نظر جسمی "احساس آرامش" کرد ولی بیماری دیگری به جانش افتاد...

پادشاه مبتلا به "بیماری روانی" شده بود و مستشارانش گفتند که او به کسی "ظلمی" نموده است که این چنین گرفتار شده است.

پادشاه بلافاصله به "یاد مرد ماهیگیر" افتاد و دستور داد هر چه زودتر نزدش بیاورند.

بعد از جستجو در شهر "ماهیگیر فقیر" را پیدا کردند و او با "لباس کهنه و قیافه ی شکسته" بر پادشاه وارد شد.

پادشاه به او گفت:

-آیا مرا میشناسی...!؟

-آری تو همان کسی هستی که آن ماهی بزرگ از من گرفتی.

-میخواهم مرا "حلال کنی."

-تو را حلال کردم.

-می خواهم بدانم بدون هیچ واهمه ای به من بگویی که وقتی ماهی را از تو گرفتم؛ "چه گفتی؟!"

گفت؛

به آسمان نگاه کردم و گفتم:

 پروردگارا!

او قدرتش را به من نشان داد،

تو هم قدرتت را به او نشان بده!