پوشش زنان در ایران باستان:
ویل دورانت معتقد است نقش پوشش و حجاب زنان در ایران باستان چنان برجسته است که می توان ایران را منشاء اصلی پراکندن حجاب در جهان دانست.
منبع:ویل دورانت، تاریخ تمدن، ج۲، ص۷۸ و برتراند راسل، زناشوئی و اخلاق، ص۱۳۵.
ویل دورانت درباره حجاب زنان ایران می نویسد:
«در نقشهایی که از ایران باستان برجای مانده هیچ صورت زن دیده نمی شود.»
منبع:تاریخ تمدن، ویل دورانت ج1، ص 434.
فردوسی درباره پوشش صورت بانوان ایرانی اینگونه می سراید:
منیژه منم دخت افراسیاب برهنه ندیده تنم آفتاب
منبع:شاهنامه/داستان بیژن و منیژه
حکیم فرزانه توس حتی دختران تورانیان ـ دشمنان ایران ـ را نیز «پوشیده روی» می خواند:
همه دخت توران پوشیده روی همه سرو بالا همه مشک بوی
منبع:شاهنامه/داستان بیژن و منیژه
بر پایهٔ آنچه موبد «رستم شهرزادی» گفته است، پوشش زن (در آیین زرتشتی) باید به گونه ای باشد که حتی یک تار موی او نیز آشکار نگردد. در خرده اوستا، چنین آمده است:
«همگان نامی ز تو بر گوییم و همگان سر خود را می‌پوشیم و آن گاه به درگاه دادار اهورمزدا نماز می‌کنیم»
منبع:خرده اوستا، فصل آفرینگان دهمان.
