(إِنَّ اللَّهَ مَعَنَا) «قطعا الله با ما است». [التوبة : 40]
(لَا إِلَٰهَ إِلَّا أَنْتَ) «هیچ خدای بحقی جز تو نیست». [الأنبياء : 87]
(مَا کَانَ لَنَا أَنْ نُشْرِکَ بِاللَّهِ مِنْ شَیْءٍ) «ما (انبیاء) را نسزد که چیزی را شریک الله سازیم». [يوسف : 38]
(لَنْ نَدْعُوَ مِنْ دُونِهِ إِلَٰهًا) «ما هرگز غیر از او معبودی را نمیخوانیم». [الكهف : 14]
در هنگام بیماریِ واپسین، زمانی که شیخ (رحمهالله) در بستر مرگ بود، پسرش عبدالوهاب از او وصیت خواست.
شیخ، رحمهالله، در پاسخ چنین فرمود:
"عليك بتقوى الله وطاعته، ولا تخف أحداً ولا ترجه وكل الحوائج كلها إلى الله عز وجل واطلبها منه ولا تثق بأحد سوى الله عز وجل، ولا تعتمد إلا عليه سبحانه التوحيد التوحيد التوحيد، وجماع الكل التوحيد."
«همواره تقوای الله را پیشه کن و فرمانبردار او باش.
از هیچکس جز او نترس و به هیچکس امید نبند.
تمام حاجتها و نیازهایت را تنها از الله بخواه و فقط از او طلب کن.
به هیچکس جز الله عز و جل اعتماد نکن و بر هیچکس جز او تکیه نداشته باش.
توحید را به یاد داشته باش، توحید، توحید!
که حقیقت و اساس تمام دین، توحید است.»
الفتح الرباني والفيض الرحماني للشيخ عبدالقادر الجيلاني، ص ۳۰۸.
امام علی ـ رضیالله عنه ـ به کسانی که به دیدارش میآمدند چنین سفارش میکرد:
"لا يخافن أحد منكم إلا ذنبه، ولا يرجو إلا ربه، ولا يستحي من لا يعلم أن يتعلم، ولا يستحي من لا يعلم إذا سئل عمَّا لا يعلم أن يقول: الله أعلم، وإن الصبر من الإيمان بمنزلة الرأس من الجسد إذا ذهب الصبر ذهب الإيمان، وإذا ذهب الرأس ذهب الجسد."
تاریخ الخلفاء، سیوطی، ص ۱۴۳.
فقیری به در خانه بخیلی آمد، گفت: شنیده ام که تو قدری از مال خود را نذر نیازمندان کرده ای و من در نهایت فقرم، به من چیزی بده
بخیل گفت: من نذر کوران کرده ام.
فقیر گفت: من هم کور واقعی هستم، زیرا اگر بینا می بودم، از در خانه خداوند به در خانه کسی مثل تو نمی آمدم.
