همت صحابه در تراویح:
نماز تراویح (که جمع ترويحة است) از نظر ساختار و منشأ، همان نماز شب است و عبادتی برخلاف سنت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌سلم نیست. این نماز اساساً به این دلیل «تراویح» نام گرفت که صحابه و پیشینیان نیک ما در ماه رمضان آن را بسیار طولانی‌تر از امروزه می‌خواندند و پس از هر چهار رکعت، کمی استراحت (مکث) می‌کردند.
در موطأ امام مالک (رحمه‌الله) روایت شده است که اهل مدینه در ماه رمضان نماز تراویح را طولانی برگزار می‌کردند، به حدی که از شدت ایستادن زیاد مجبور می‌شدند بر عصا تکیه کنند!
أَمَرَ عُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ أُبَيَّ بْنَ كَعْبٍ وَتَمِيمًا الدَّارِيَّ أَنْ يَقُومَا لِلنَّاسِ بِإِحْدَى عَشْرَةَ رَكْعَةً قَالَ وَقَدْ كَانَ الْقَارِئُ يَقْرَأُ بِالْمِئِينَ حَتَّى كُنَّا نَعْتَمِدُ عَلَى الْعِصِيِّ مِنْ طُولِ الْقِيَامِ وَمَا كُنَّا نَنْصَرِفُ إِلَّا فِي فُرُوعِ الْفَجْرِ .۱
عمر بن خطاب، اُبَیّ بن کعب و تمیم داری را مأمور کرد تا برای مردم یازده رکعت نماز (تراویح) برپا کنند.
راوی می‌گوید: «امام در نماز از سوره‌های مِئین (سوره‌هایی که تعداد آیات آنها بیش از صد آیه است) می‌خواند، تا جایی که ما از شدت ایستادن طولانی مجبور می‌شدیم به عصا تکیه کنیم، و جز در اوقات پایانی شب (نزدیک طلوع فجر) نماز را به پایان نمی‌رساندیم.»
پی‌نوشت:
(وَقَدْ كَانَ الْقَارِيُّ يَقْرَأُ بِالْمِئِينَ) بِكَسْرِ الْمِيمِ وَقَدْ تُفْتَحُ وَالْكَسْرُ أَنْسَبُ بِالْمُفْرَدِ وَهُوَ مِائَةٌ وَكَسْرُ الْهَمْزَةِ وَإِسْكَانُ التَّحْتِيَّةِ أَيِ السُّوَرِ الَّتِي تَلِي السَّبْعَ الطُّوَلَ أَوِ الَّتِي أَوَّلُهَا مَا يَلِي الْكَهْفَ لِزِيَادَةِ كُلٍّ مِنْهَا عَلَى مِائَةِ آيَةٍ أَوِ الَّتِي فِيهَا الْقَصَصُ وَقِيلَ غَيْرُ ذَلِكَ.۲
(وَقَدْ كَانَ الْقَارِيُّ يَقْرَأُ بِالْمِئِينَ) و قاری قرآن، سوره‌های مِئین را تلاوت می‌کرد. واژه «المئین» با کسر میم (مِئین) تلفظ می‌شود، هرچند که فتح آن (مَئین) نیز جایز است، اما کسر آن مناسب‌تر است، زیرا با مفرد آن، یعنی «مائة» (صد)، سازگارتر است. همچنین، همزه آن مکسور (مِئین) و یاء ساکن است.منظور از «المئین»، سوره‌هایی است که پس از هفت سوره طولانی (السبع الطوال) قرار دارند، یا آن دسته از سوره‌هایی که نخستین آنها پس از سوره کهف قرار دارد، زیرا هر یک از این سوره‌ها بیش از صد آیه دارند. یا اینکه سوره‌هایی هستند که در آنها داستان‌هایی (قصص) بیان شده است. و درباره‌ی این تعریف، نظرات دیگری نیز مطرح شده است.
سوره‌های مِئین و سَبع الطِوال در قرآن از مهم‌ترین دسته‌بندی‌ها در قرآن‌پژوهی هستند که هر یک ویژگی‌های خاص خود را دارند.
سوره‌های مئین به سوره‌هایی گفته می‌شود که تعداد آیات آنها بیشتر از صد آیه است. واژه‌ی مئین با کسر میم (مِئین) تلفظ می‌شود و این تلفظ به دلیل هم‌خوانی با واژه‌ی مائة (صد) است. در اینجا، همزه آن مکسور و یاء ساکن است. این سوره‌ها پس از سبع الطوال (هفت سوره طولانی) قرار دارند.
اما سبع الطوال به هفت سوره‌ای گفته می‌شود که از نظر حجم آیات بسیار بلندتر از سایر سوره‌ها هستند و به عنوان اولین سوره‌های بلند قرآن شناخته می‌شوند. این سوره‌ها علاوه بر داشتن بیش از صد آیه، ممکن است دارای داستان‌ها (قصص) باشند. سوره‌هایی که در این گروه قرار می‌گیرند عبارتند از: البقرة، آل عمران، النساء، المائدة، الأنعام، الأعراف و یونس (یا توبه). در مقایسه با سوره‌های مئین، سوره‌های سبع الطوال طولانی‌ترند .
یکی از نکات جالب توجه در ارتباط با سوره‌های مئین، سوره مریم است که اگرچه تعداد آیات آن ۹۸ آیه است و به نظر می‌رسد که بر اساس تعریف سوره‌های مئین قرار نگیرد، اما در برخی تفاسیر و منابع، این سوره به‌عنوان سوره‌ای مئین شناخته شده است. این به دلیل قرار گرفتن سوره مریم پس از سوره کهف است که از سوی برخی مفسران و قرآن‌پژوهان به‌عنوان معیاری برای تعریف سوره‌های مئین در نظر گرفته شده است. در نتیجه، با وجود اینکه سوره مریم دقیقاً ۱۰۰ آیه ندارد، به دلایلی که در تفاسیر موجود آمده، آن را جزو سوره‌های مئین می‌دانند.