امام حسن بصری رحمهالله:
"كُنَّا نُحَدَّثُ أَنَّهُ مَنْ عَيَّرَ أَخَاهُ بِذَنْبٍ قَدْ تَابَ إِلَى اللَّهِ مِنْهُ ابْتَلَاهُ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ بِهِ."
«به ما گفته میشد: هر کس برادرش را به گناهی ملامت کند که او از آن توبه کرده است، الله عزوجل همان گناه را وسیلهٔ آزمایش و ابتلای او قرار میدهد.»
الزهد لأحمد بن حنبل، ص ۲۲۸، ش ۱۶۱۰.
حافظ ذهبی ـ رحمهالله ـ یکی از عوامل استقامت و پایداریِ امام احمد بن حنبل ـ رحمهالله ـ را در دوران فتنهٔ خلقِ قرآن چنین بیان کرده است:
"الصَّدعُ بِالْحَقِّ عَظِيْمٌ، يَحْتَاجُ إِلَى قُوَّةٍ وَإِخْلاَصٍ، فَالمُخْلِصُ بِلاَ قُوَّةٍ يَعجِزُ عَنِ القِيَامِ بِهِ، وَالقَوِيُّ بِلاَ إِخلاَصٍ يُخْذَلُ، فَمَنْ قَامَ بِهِمَا كَامِلاً، فَهُوَ صِدِّيْقٌ، وَمَنْ ضَعُفَ، فَلاَ أَقَلَّ مِنَ التَّأَلُّمِ وَالإِنكَارِ بِالقَلْبِ، لَيْسَ وَرَاءَ ذَلِكَ إِيْمَانٌ - فَلاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللهِ -."
«آشکارا و به حقّ صحبت کردن کار بزرگیست که نیازمندِ دارا بودن "قدرت" و "اخلاص" است. انسان مخلص بدون "قدرت کافی" از انجام آن عاجز می ماند، و انسان نیرومند "بدون اخلاص" خوار و ذلیل می گردد. پس انسان صدّیق کسی است که با هر دوی آنها برای بیان حقیقت قیام کند. و هر کس ضعیف و ناتوان باشد، دستکم باید رنجِ درونی داشته باشد و در دل انکار کند؛ كه پس از این، دیگر ایمانی باقی نمیماند. و لاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِالله (هیچ نیرویی نیست مگر به یاریِ الله).»
سير أعلام النبلاء، ج ۱۱، ص ۲۳۴.
ابن مسعود رضی الله عنه خطاب به تابعین میگفت:
إِنَّكُمْ فِي زَمَانٍ كَثِيرٌ فُقَهَاؤُهُ قَلِيلٌ خُطَبَاؤُهُ قَلِيلٌ سُؤَّالُهُ كَثِيرٌ مُعْطُوهُ، الْعَمَلُ فِيهِ قَائِدٌ لِلْهَوَى، وَسَيَأْتِي مِنْ بَعْدِكُمْ زَمَانٌ قَلِيلٌ فُقَهَاؤُهُ كَثِيرٌ خُطَبَاؤُهُ كَثِيرٌ سُؤَّالُهُ قَلِيلٌ مُعْطُوهُ، الْهَوَى فِيهِ قَائِدٌ لِلْعَمَلِ، اعْلَمُوا أَنَّ حُسْنَ الْهَدْيِ في آخر الزمان خير من بعض العمل.
«شما در دورهای به سر میبرید که فقیهان (عالمان دین) آن زیادند، و خطیبان (سخنوران) آن کماند؛ درخواستکنندگان کم، و بخشندگان و عطاکنندگان بسیارند. عمل در این دوره، راهبر (و مهارکنندهی) هوای نفس است.
اما پس از شما زمانی فرا خواهد رسید که فقیهانش کم، و خطیبانش بسیار است؛ درخواستکنندگان فراوان، ولی بخشندگان کم. هوای نفس است که در آن دوره، بر عمل چیره میشود.
بدانید که داشتن هدایت (و منهجِ) درست در آخرالزمان، از بسیاریِ اعمال ارزشمندتر است.»۱
جعفر بن برقان میگوید:
یکی از همراهان ما برایم نقل کرد که مردی از قبیلهٔ حِمْیَر نزد ابنمسعود قرآن میآموخت. تعدادی از قریش به او گفتند:
"لَوْ أَنَّكَ لَمْ تَعَلَّمِ الْقُرْآنَ حَتَّى تَعْرِفَ."
«کاش فعلاً قرآن نمیآموختی تا اول درست آگاه شوی.»
حِمیَری این را برای ابنمسعود تعریف کرد.
ابنمسعود به او گفت:
«نه؛ قرآن را یاد بگیر. چون امروز در میان مردمی هستی که:
دانشمندانشان زیادند،
سخنورانشان کم،
بخشندگان فراوان،
و درخواستکنندگان اندک.
پیمانها را نگه میدارند،
و حدود الهی را ضایع نمیکنند،
و در این روزگار، عمل بر هوس چیره است.
اما زمانی میرسد که:
دانشمندان کماند،
سخنوران زیاد،
خواهندگان بسیار،
و بخشندگان کم؛
آیات قرآن را حفظ میکنند، اما دستوراتش را زیر پا میگذارند،
و آن زمان، هوسْ فرماندهندهٔ عمل خواهد بود.»
حِمیَری گفت: «یعنی واقعاً روزی میرسد که هوس راهبر عمل باشد؟»
ابنمسعود گفت: «بله.»
پرسید: «آن زمان کی است؟»
ابنمسعود گفت:
«وقتی نماز از بین برود،
و ساختمانها (بهویژه مساجد) فقط ظاهری زیبا و بلند داشته باشند،
سوگندها زیاد شود،
امانتداری بیارزش شود،
و رشوهخواری رایج گردد؛
آنجاست که باید به فکر نجات خود باشی؛ نجات، نجات!»
حِمیَری گفت: «آن وقت چه کنم؟»
ابنمسعود گفت: «زبانت را نگه دار و در خانه بمان؛ مثل حصیری گوشهٔ خانه.»
گفت: «اگر در خانه هم رهایم نکنند چه؟»
ابنمسعود گفت: «آنوقت دین و مالت را میخواهند؛ دینت را نگه دار و مالت را ببخش.»
گفت: «اگر باز هم رهایم نکنند؟»
ابنمسعود گفت: «آنوقت دین و جانت را میطلبند؛ دینت را نگه دار و جانت را بده.»
او گفت: «ای ابنمسعود! یعنی مرا به کشتن میدهی؟»
ابنمسعود گفت: «گریزی نیست: یا کشته شدن است یا افتادن در آتش.»
پرسید: «در آن زمان بهترین مردم چه کسانیاند؟»
ابنمسعود گفت: «آن توانگری که خود را پنهان میکند و جلوهگری نمیکند.»
پرسید: «بدترین مردمِ آن زمان چه کسانیاند؟»
ابنمسعود گفت:
«کسی که شتابزده و بیفکر وارد جایی میشود که مانند باتلاق فتنهخیز است؛ یعنی بیدرنگ خودش را در میان فتنه میاندازد.»۲
منابع:
۱. بخاری، الأدب المفرد، باب الهدي والسمت الحسن، ص ۷۸۹.
۲. ابن بطة، الإبانة الكبرى، ج ۲، ص ۵۹۰.
کرّامیه فرقهای منسوب به محمد بن کرّام سجستانی بودند که جعلِ حدیث را جایز میدانستند و برای توجیه آن به روایتی که در برخی طرق آمده و متن آن چنین است: «مَنْ كَذَبَ عَلَيَّ مُتَعَمِّدًا لِيُضِلَّ بِهِ النَّاسَ»، استناد میکردند.
برخی از آنان بر این باور بودند که مقصودِ حدیث این نیست که هرکس بر پیامبر(صلیاللهعلیهوسلم) دروغ ببندد مشمول وعید است، بلکه منظور آن است که کسی ـ نعوذبالله ـ ایشان را شاعر یا مجنون بخواند.
افزون بر این، گروهی از آنان ادعا میکردند که ما بر پیامبر(صلیاللهعلیهوسلم) دروغ نمیبندیم، بلکه دروغ را به سود ایشان (و به نفع دین) میگوییم!
ر. ک: تدریب الراوی، سیوطی، ج ۱، ص ۳۳۴.
از عالمی درباره یکی از پیروان خوارج، که این روزها هم ویدیوهاشو ممکنه دیده باشید، سؤال شد.
ایشون خیلی راحت گفتند که جواب اینه که این نوع افراد رو بلاک و مسدود کنید.
و علت رو هم در ادامه توضیح دادند که به فرض مثال خواستید با این افراد مناقشه کنید، با چه اسلوبی میخواید با کسی که هم علم نداره و هم اینکه علما رو تکفیر میکنه، مناظره کنید؟ اینا پیروان همونایی هستند که حتی عثمان بن عفان رضیاللهعنه رو تکفیر میکنند! میگن چند سال اول مسلمان بوده و بعدها کافر شده، العیاذ بالله.
از تکفیر علما شروع میکنند، سلف رو تکفیر میکنند و حتی به صحابه هم میرسند و اگر بتونن، پیامبر صلیاللهعلیهوسلم رو هم نعوذ بالله تکفیر میکنن.
برای من (نویسنده این یادداشت) خیلی جالبه که حتی ایشون در ادامهٔ سخنانش، به علمای مشهوری اشاره کرد که به لحاظ منهجی باهاشون زاویه داره، اما نام بردشون و گفت: اگه دیدید کسی اینها رو کافر دونست، بلافاصله مسدود و باهاش قطع ارتباط کنید.
و عملاً هم اگه ویدیوهای اون شخص رو دیده باشید (که حتی اسمشم نمیخوام ببرم)، وقتی کسی هم باهاش تماس نگیره و به اصطلاح مناظره نکنه، خودش باهاشون تماس میگیره و از اون تماس هم ویدئو تهیه میکنه. یعنی درواقع، این نوع افراد در جامعه مطرود هستند، پس نبایستی مطرحشون کرد. کسانی هستند که حتی به اندازهٔ یک کودک ادب ندارند. مناظره اصولاً از باب مفاعله و به معنای تبادل نظر و فکر هست؛ یعنی دو طرف برای همدیگه حق و حقوقی قائل هستند. نه مثل ایشون که هدفش از مثلاً مناظره، فقط تحقیر مخاطب و تخلیهٔ عقدههاش به واسطهٔ هوار کردن مجموعهای از اصطلاحات و حکمهای شرعیِ حقیقتاً خطرناک (که اگر درست به کار برده نشن، ایمان خودِ گوینده رو زائل میکنن) بر روی مخاطبش هست.
برای مناظره، همچنانکه صرف فن بیان و گفتگو کافی نیست و علم حتماً باید باشه، صرفِ وجود علم و تمکن علمی هم کفایت نمیکنه و شخص میبایست تخصص مناظره رو داشته باشه تا مبادا در تلههای مکارانهٔ فردی که سوءنیت داره گرفتار بشه. بنابراین چه بهتر که به توصیهٔ آموزههای اسلام و پیشوایان دینی خودمون، از هرگونه جدل و افرادی که علاقهمند به نزاع هستند بپرهیزیم، و در صورت نیاز هم اهل علم صرفاً به رد علمیِ غیرمستقیم (از طریق مقالات و ویدئو و...) بپردازند و اگر شرایطی ایجاب کرد که مناظرهای انجام بشه، حتماً از جانب اهل فن صورت بگیره. چرا که حتی همهٔ علما هم در یک سطح نیستند و مبادا با یک گفتگوی حسابنشده، ناخواسته موجب تأیید شدن آنگونه افراد، خصوصاً در بین کمسوادان بشه.
در خاتمه، بسیار باید هوشیار و مراقب بود و به خداوند یکتا، از شرّ فتنههای کوچک و بزرگِ این دنیا پناه ببریم و از او عاقبتبخیری بخوایم؛ که عاقبتبهخیر شدن در این روزگار، بزرگترین خواسته و هدف و آرزوی هر مسلمانه.
روایت ابناثیر از سقوط شام به دست صلیبیان
ابناثیر در شرح رخدادهای سهمگین هجوم صلیبیان، از یکی از دلایل بنیادین این فاجعه پرده برمیدارد. او مینویسد:
"وَاخْتَلَفَ السَّلَاطِينُ عَلَى مَا نَذْكُرُهُ، فَتَمَكَّنَ الْفِرِنْجُ مِن الْبِلَادِ."
یعنی: «سلاطین سرزمینهای اسلامی بر سر آنچه یاد خواهیم کرد دچار اختلاف شدند، و همین نزاعها بود که فرنگیان (صلیبیها) را بر ممالک اسلامی چیره ساخت.»
الکامل فی التاریخ، ابنالأثیر، ج ۸، ص ۴۲۶.
این جملهٔ کوتاه، عصارهٔ یک تجربهٔ تاریخی بزرگ است؛ تجربهای که نشان میدهد چگونه شکافها و خصومتهای درونی، راه را بر دشمنانی گشود که در آغاز، توان و نفوذی برای پیشروی عمیق در سرزمینهای اسلامی نداشتند. ابناثیر شکست را نه صرفاً محصول قدرت صلیبیان، بلکه ثمرهٔ طبیعی ازهمگسیختگی در جبههٔ مسلمانان میداند؛ امری که در بسیاری از فصول تاریخ اسلامی بهعنوان سرچشمهٔ اصلی انحطاط و فروپاشی تمدنها یاد شده است.
اما تلختر از اختلاف میان سلاطین، فتنهای است که دشمن میکوشد در قلب جامعه اسلامی نسبت به علمای دین برپا سازد. این فتنه، اگرچه ظاهری آرامتر دارد، اما دامنهٔ تباهی آن گستردهتر است؛ چراکه تنها یک سرزمین را در معرض سقوط قرار نمیدهد، بلکه تمام بنیانهای دینی—عقیده و اندیشه تا اخلاق و اجتماعیات—را به لرزه میاندازد.
ضربه به اعتماد عمومی نسبت به عالمان، در حقیقت ضربه به حافظان شریعت، چراغهای هدایت و ستونهای معنوی جامعه است؛ و هنگامی که این اعتماد فرومیریزد، هویت جمعی و انسجام یک امت نیز در معرض فرسایش قرار میگیرد.
از اینرو، ضرورت دارد که هر مؤمن جایگاه خود را آشکارا بشناسد: یا در شمار عالمان باشد، یا در مسیر علمآموزی؛ و همین تشخیص، مهمترین عامل در «حدشناسی» و رهایی از دامنزدن بیمحابا به اختلافات است.
جامعهای که نسبت به انواع فتنهها، منشأ آنها و اهداف پنهان دشمنان آگاهی و بصیرت داشته باشد، در گرداب نزاعهای بیثمر سقوط نخواهد کرد؛ نزاعهایی که جز تباهی دین، هدر رفتن نیرو و ثروت، و گشودن دروازهها بر روی جبههٔ کفر، حاصلی ندارد.
و این همان بصیرت و درایتی است که دشمن بیش از هر چیز از آن هراس دارد.
گاهی، عمدتاً از سوی قشر جوان و ناپخته، سخنها و تحلیلهای نابجا درباره اهل علم و علما میشنویم؛ همان کسانی که اگر نبودند، معلوم نبود از چه منابع و چه کسانی باید دین خود را میآموختیم. این گونه اظهار نظرها، نه تنها تأسفبار، بلکه بسیار خطرناکاند.
این نوع بهظاهر انتقادها، که در واقع گستاخی نسبت به علمای دین و اندیشمندان اسلامی محسوب میشوند، غالباً از کسانی صادر میشود که حتی از حداقل مبانی دینی بیبهرهاند یا نهایتاً کمسوادند و گاه در قرائت آیات قرآن نیز دچار اشتباهات اساسیاند. با این حال، بیپروا درباره شخصیتهایی اظهار نظر میکنند که از نظر علوم شرعی و تقوا، مورد تأیید و تحسین قاطبه امت اسلامی هستند؛ حتی علما و دانشمندانی که از دیدگاه فقهی، مذهبی یا سیاسی با آنان زاویه دارند، شایستگی و فضائل آنان را میستایند.
شاید مهمترین دلیل این رفتار، اولویت دادن سخن گفتن بر مطالعه و تحقیق باشد. کسانی که پیوسته در پی یادگیری، جستوجو در میان آیات قرآن و سنت پیامبر صلیاللهعلیهوسلم، و با آثار و نحوهٔ زندگی ائمه و بزرگان امت عجین هستند، به ندرت سخنان نسنجیده از خود بروز میدهند؛ چرا که استمرار در یادگیری، یقین به ندانستن بسیاری از مسائل را به آنان عطا میکند و موجب میشود همواره حدود و جایگاه خود را بشناسند و شایسته و متین رفتار کنند.
انتقاد و پرسش، به خودی خود ناپسند نیست؛ اما مهم آن است که چگونه انتقاد کنیم و از چه کسی انتقاد کنیم. تقوا اقتضا میکند که هرگاه سخن از رد یا تأیید دینداری دیگران است، محتاطانه عمل کنیم؛ کسی که به نواقص و ضعفهای خود آگاه است، خود را در موقعیتی نمیبیند که درباره دینداری هر فرد در هر جایگاهی حکم صادر کند. آموزههای اسلامی، راهنمایی میکند که رفتار و قضاوتها در زمان و موقعیت مناسب انجام شوند.
غیر از این، تاریخ نمونههای عبرتآموز فراوانی دارد. بسیاری از آن انتقادهای نابجا، بیگمان شباهتهایی با آنچه خوارج نسبت به بزرگان خود، یعنی صحابه و شاگردان پیامبر که شاهد نزول وحی و تکمیل دین بودند، داشتند، دارد. سرگذشت خوارج، نشان میدهد که چگونه دچار اشتباه و سرکشی میشوند و انسان را متوجه میکند که در هر موضوع دینی و اعتقادی، اظهار نظر بیپروا و بیپشتوانه میتواند پیامدهای خطرناک داشته باشد.
خواندن داستان خوارج، مو به تن انسان سیخ میکند و یادآور میشود که سخن گفتن، قضاوت کردن و انتقاد، همواره نیازمند علم، تقوا و درک درست از موقعیت است. این عبرت، پیشزمینهای است برای شناخت خطاها و انحرافاتی که حتی کسانی با ظاهر دینداری و زهد، ممکن است در مسیر دین و امت ایجاد کنند—چنانکه در سرگذشت خوارج میخوانیم:
«ابنعباس روایت میکند: روزی نزد امیرالمؤمنین رفتم و اجازه خواستم تا برای گفتوگو نزد خوارج بروم. حضرت فرمود: «من نگران جان تو هستم»، اما در نهایت اجازه داد. نیمروز که وارد جمعشان شدم، گروهی را دیدم با پیشانیهایی پینهبسته از عبادت بسیار، دستهایی سخت و ترکخورده از سجدههای طولانی، لباسهایی ساده اما پاکیزه، و دامنهایی بالا زده. همگی نیز از شدت شبزندهداری لاغر و رنگپریده بودند. سلام کردم. گفتند: «برای چه آمدهای؟» پاسخ دادم: «از سوی مهاجران و انصار و داماد پیامبر صلیاللهعلیهوآلهوسلم نزد شما آمدهام؛ همان کسانی که قرآن میانشان نازل شده و به معنای آن داناترند.» بعضیشان گفتند: «با قریش بحث نکن؛ خدا دربارهشان فرموده: ﴿بَلۡ هُمۡ قَوۡمٌ خَصِمُونَ﴾ یعنی ‘اینها قومی جدلپیشهاند’. با این حال، اگر حرفت کوتاه باشد، گوش میدهیم.»
ابنعباس میگوید: پرسیدم «علت دشمنی شما با داماد پیامبر و مهاجران و انصار ـ همان کسانی که قرآن میانشان نازل شده و به تأویلش آگاهترند ـ چیست؟» گفتند: «سه دلیل: اول اینکه او در کار خدا به حکمیت انسانها تن داد، در حالی که قرآن میگوید: ﴿إِنِ ٱلۡحُكۡمُ إِلَّا لِلَّهِ﴾؛ یعنی ‘حکم فقط از آنِ خداست’. دوم اینکه او در جنگ جمل با عدهای جنگید و بسیاریشان را کشت، اما اسیر و غنیمت نگرفت. اگر آنان مؤمن بودند، گرفتن غنیمت و اسیر حرام بود، پس چطور کشتنشان حلال بود؟ سوم اینکه او عنوان «امیرالمؤمنین» را از نام خود برداشت؛ پس یعنی امیر کافران است!»
ابنعباس ادامه میدهد: گفتم: «آیا غیر از این سه چیز دلیل دیگری دارید؟» گفتند: «نه، همینها کافی است.» گفتم: «اما پاسخ نکته اول: قرآن خودش در مواردی حکمیت انسانها را پذیرفته است. اگر آیهاش را نشان دهم، از حرفتان برمیگردید؟» گفتند: «آری.» گفتم: «هرگاه فرد مُحرِم عمداً شکاری را بکشد، باید به حکم دو مرد عادل قربانیای برابر آن بدهد. همچنین، در اختلاف زن و شوهر باید داوری از سوی خانواده زن و داوری از سوی خانواده مرد میان آن دو حکم کند. اکنون شما را به خدا سوگند میدهم: آیا این دو موضوع مهمتر است یا اصلاح اختلاف امت؟» گفتند: «اصلاح اختلاف امت مهمتر است.» گفتم: «پس آیا پاسخ نخست روشن شد؟» گفتند: «آری.»
گفتم: «اما درباره اعتراض دوم: آیا هیچیک از شما حاضر بود همسر پیامبر صلیاللهعلیهوآلهوسلم ـ که مادر مؤمنان است ـ را اسیر کند و مانند یک زن اسیر با او رفتار کند؟» گفتند: «نه.» گفتم: «پس این مسئله هم روشن شد؟» گفتند: «آری.»
گفتم: «و اما سوم: آیا نمیدانید پیامبر صلیاللهعلیهوآلهوسلم در صلح حدیبیه، عنوان ‘رسولالله’ را به اصرار مشرکان از کنار نام خود حذف کرد؟»
ابنعباس میگوید: «بعد از این گفتوگو، دو هزار نفر از خوارج از عقیدهشان برگشتند و نزد علی رضیاللهعنه بازگشتند، اما بقیه با او جنگیدند و کشته شدند. گفتهاند از اردوگاه خوارج صدای تلاوت قرآن همچون وزوز زنبورها از کندو به گوش میرسید.»
… خوارج در مسیر خود به عبدالله بن خباب بن أرت رسیدند و از او پرسیدند: «آیا حدیثی از پدرت به یاد داری که برای ما نقل کنی؟» گفت: «آری. از پدرم شنیدم که پیامبر صلیاللهعلیهوآلهوسلم از فتنهای در آینده خبر داد که در آن، حالِ نشسته بهتر از ایستاده است، ایستاده بهتر از راهرونده، و راهرونده بهتر از دونده؛ و فرمود: ‘وقتی آن زمان را دریافتی، کشته شدن برایت بهتر از کشتن است.’» خوارج پرسیدند: «آیا پدرت این سخن را واقعاً از پیامبر شنیده و برایت نقل کرده؟» گفت: «آری.»
آنان عبدالله را کنار نهری بردند، سرش را بریدند و شکم کنیزش را که باردار بود شکافتند. سپس به درخت خرمایی رسیدند. رطبی از آن افتاد؛ یکی از آنان خرما را در دهان گذاشت. دیگری گفت: «آیا بدون اجازه و بدون پرداخت بها، خرمای مردم را میخوری؟» و او خرما را از دهان بیرون انداخت. فردی دیگر برای امتحان شمشیرش، خوک یکی از اهل ذمه را زخمی کرد. گفتند: «این کار فساد در زمین است!» پس بهای خوک را پرداخت و صاحبش را راضی کرد.
علی رضیاللهعنه کسی را نزد آنان فرستاد و فرمود: «قاتل عبدالله بن خباب را به ما تحویل دهید.» گفتند: «همه ما قاتل اوییم.» و این سخن سه بار تکرار شد. علی علیهالسلام به سپاهش گفت: «این شما و این گروه!» و در مدت کوتاهی همه آنان کشته شدند. هنگام مرگ نیز به همدیگر میگفتند: «آماده دیدار پروردگار باش و به سوی بهشت بشتاب!»
برگرفته از: تلبیس ابلیس، اثرِ علامه ابوالفرج ابنجوزی، بخش «تلبیس ابلیس بر خوارج».
اختلافات (حقیقتاً قابل چشمپوشی) بین علمای عزیز را هم به خودشان واگذار کنیم و در مسیر دینداری، به وظایف و تکالیف خود پایبند باشیم.
گاهی اگر پولی روی زمین بیفتد، بهتر است خود را به ندیدن بزنیم و مسئولیت پیدا کردن صاحبش و عواقب بعدی آن را از خود دور کنیم. هر اقدامی، اگر بدون دقت باشد، ممکن است پیامدهای ناخواسته و غیر قابل جبران (که لزوماً دنیوی هم نیستند) داشته باشد.
زمانه، زمانهٔ فتنههاست؛ فتنه در دین و دنیا.
و خوشا به حال کسی که خود را از ابتلا به فتنهها دور میکند.
روزی عمر بن خطاب رضیاللهعنه به یارانش گفت: «بیایید آرزو کنید.»
یکی از آنها گفت: «آرزو میکنم این اتاق پر از درهم باشد تا همهاش را در راه خدا خرج کنم.»
عمر گفت: «باز هم آرزو کنید.»
دیگری گفت: «آرزو میکنم اینجا پر از طلا باشد و آن را در راه خدا خرج کنم.»
عمر دوباره گفت: «آرزو کنید.»
نفر بعدی گفت: «آرزو میکنم این اتاق پر از جواهر و چیزهای ارزشمند باشد تا همه را در راه خدا بدهم.»
یاران گفتند: «دیگر از این بالاتر چه آرزویی میشود داشت؟»
عمر گفت:
«لَكِنِّي أَتَمَنَّى أَنْ يَكُونَ مِلْءُ هَذَا الْبَيْتِ رِجَالا مِثْلَ أَبِي عُبَيدة بْنِ الْجَرَّاحِ، ومُعَاذِ بْنِ جَبَلٍ، وحُذَيْفَةَ ابن الْيَمَانِ، فَأَسْتَعْمِلُهُمْ فِي طَاعَةِ اللَّهِ.»
«اما آرزوی من این است که این اتاق پر از مردانی مثل ابوعبیده بن جراح، معاذ بن جبل و حذیفه بن یمان باشد؛ مردانی که بتوانم آنها را در راه فرمانبرداری از خدا به کار بگیرم.»
بعد عمر مقداری پول برای ابوعبیده فرستاد و گفت: «ببینید با آن چه میکند.» وقتی پول به او رسید، همهاش را بین مردم تقسیم کرد. سپس همین کار را با حذیفه انجام داد؛ او هم وقتی پول رسید، آن را بخشید. عمر گفت: «دیدید؟ همان بود که از قبل به شما گفته بودم.»
منبع: حاکم در مستدرک (۶/۱۲۰) ـ تهذیب الکمال، مزی (۵/۵۰۵).
ابوجندل و ابوبصیر ـ رضیالله عنهما ـ از چهرههای برجسته و قهرمانان بزرگ اسلام بودند.
ابوجَندل بن سهیل بن عَمرو از نخستین مسلمانان بود و بهخاطر ایمانش سخت شکنجه شد. نام او در صحیح بخاری و در ماجرای حدیبیه آمده است.
ابوبصیر عُتبه بن اسید ثقفی نیز از مسلمانان و یاران قدیمی پیامبر ـ صلیاللهعلیهوسلم ـ بود. در صلح حدیبیه پیامبر دربارهاش فرمود:
«ويلَ أمِّهِ مسعرَ حربٍ لو كانَ لَهُ أحدٌ.»
«وای به حال مادرش؛ اگر پشتیبانی داشت، شعلهافروز جنگی میشد!» (بخاری).
این سخن نوعی اظهار شگفتی همراه با تحسین شجاعت اوست؛ «مسعر حرب» یعنی کسی که آتش جنگ را روشن میکند و بهغایت جنگاور و نیرومند است.
آغاز ماجرا
در ذیالقعدهی سال ششم هجرت، پیامبر ـ صلیاللهعلیهوسلم ـ با حدود هزار و چهارصد مسلمان بهقصد انجام نخستین عمره پس از هجرت راهی مکه شدند. برای مقابله با خطر احتمالی قریش، سلاح نیز همراه داشتند.
وقتی به «عَسفان» رسیدند، خبر رسید قریش آمادهی جلوگیری از ورود آنان به مکه شده است.
پیامبر با اصحابش مشورت کرد. ابوبکر پیشنهاد داد که بدون عقبنشینی به سوی مکه بروند و اگر قریش مانع شد، با آنان بجنگند. پیامبر ـ صلیاللهعلیهوسلم ـ فرمود:
«امضوا علَى اسمِ اللهِ.»
«به نام الله ادامه دهید» (بخاری).
در نزدیکی منطقهی حدیبیه، قریش «عُروة بن مسعود» را برای مذاکره و جلوگیری از ورود مسلمانان فرستاد. سپس «سهیل بن عمرو» برای نهایی کردن گفتوگوها آمد.
صلح حدیبیه
این مذاکرات به توافقی انجامید که بعدها به نام صلح حدیبیه معروف شد. بر اساس آن:
گرچه این شروط در ظاهر برای مسلمانان سخت و ناعادلانه بود، پیامبر ـ صلیاللهعلیهوسلم ـ بیهیچ تردید آن را پذیرفت؛ چون به آیندهی روشن این صلح یقین داشت. و همانگونه که وعده داده بود، برکات این پیمان بعدها آشکار شد.
آمدن ابوجندل در زنجیر
پس از پایان نگارش صلحنامه، ابوجندل ـ که در مکه زندانی و در بند بود ـ گریخته و خود را به مسلمانان رساند. پدرش سهیل برخاست، او را زد و گفت:
«ای محمد! این اولین کسی است که باید مطابق پیمان به من بازگردانی.»
و پیامبر او را به مشرکان تحویل داد.
ابوجندل فریاد زد: «ای مسلمانان! مرا به سوی مشرکانی برمیگردانید که مرا به خاطر دینم شکنجه میکنند؟!»
پیامبر پاسخ داد:
«إنا قد عقدنا بيننا وبين القوم صلحًا، فأعطيناهم على ذلك، وأعطونا عليه عهدًا، وإنا لن نغدر بهم.»
«ما با مردم پیمان صلح بستهایم و به آنها در این مورد قول دادهایم و آنها نیز به ما قول دادهاند و ما به آنها خیانت نخواهیم کرد.»
و او را دلداری داد و فرمود:
«يا أبا جندل اصبر واحتسب، فإن الله عز وجل جاعل لك ولمن معك من المستضعفين فرجا ومخرجا.»
«ای ابوجندل! صبر کن و امید اجر داشته باش؛ خدا برای تو و همراهان ستمدیدهات گشایش و راه نجاتی قرار خواهد داد.» (احمد)
فرار ابوبصیر و آغاز ماجرای بزرگ
پس از بازگشت پیامبر به مدینه، ابوبصیر که در مکه زیر شکنجه بود، موفق شد بگریزد. قریش دو مرد را برای بازگرداندنش نزد پیامبر فرستاد تا بندهای صلح رعایت شود.
عروة بن زبیر داستان او را چنین روایت میکند:
وقتی پیامبر به مدینه آمد، ابوبصیر ـ که مسلمانی از قریش بود ـ نزد او آمد. قریش دو نفر را فرستادند و پیمان را یادآوری کردند. پیامبر هم او را تحویل آنان داد. در راه، وقتی به «ذو الحلیفه» رسیدند، نشسته و از خرمایشان میخوردند.
ابوبصیر رو به یکی از آنان کرد و گفت:
«به خدا شمشیرت را خیلی خوب میبینم!»
او با غرور شمشیر را بیرون کشید و گفت: «آری، بسیار هم خوب است؛ بارها امتحانش کردهام.»
ابوبصیر گفت: «بگذار خوب ببینمش.»
مرد شمشیر را به او داد؛ ناگهان ابوبصیر ضربهای زد و او را کشت. مرد دوم از ترس گریخت و خود را به مدینه رساند و هراسان وارد مسجد شد. پیامبر فرمود: «این مرد وحشتزده است!»
مرد گفت: «به خدا سوگند یارم را کشت و من هم کشته میشوم.»
لحظهای بعد ابوبصیر رسید و رو به پیامبر گفت:
«ای پیامبر خدا! تو پیمان خود را انجام دادی؛ مرا تحویلشان دادی، و خداوند خودش مرا رهانید.»
پیامبر فرمود:
«ويلَ أمِّهِ مسعرَ حربٍ لو كانَ لَهُ أحدٌ.»
«وای به حال مادرش؛ چه آتشافروز جنگی است، اگر کسی پشتوانهاش باشد!»
ابوبصیر فهمید که پیامبر دوباره او را تحویل میدهد، پس از مدینه خارج شد و به ساحل دریا رفت و همانجا ماند.
پیوستن ابوجندل و شکلگیری گروهی نیرومند
بهزودی ابوجندل نیز از مکه گریخت و به او پیوست. هر مسلمانی از قریش که میتوانست بگریزد، نزد آنان میآمد. تا اینکه گروهی نیرومند تشکیل شد.
هرگاه میشنیدند کاروانی از قریش به سوی شام رفته، راه را بر آن میبستند، نفراتش را میزدند و اموالش را میگرفتند.
قریش که به ستوه آمده بود، نامهای به پیامبر نوشت و به خدا و پیوند خویشاوندی سوگند داد که:
«هرکس نزد تو بیاید، او را پناه بده و بازنگردان!»
پیامبر برایشان پیام فرستاد، و در همین جریان آیه نازل شد:
{وَهُوَ الَّذِي كَفَّ أَيْدِيَهُمْ عَنكُمْ وَأَيْدِيَكُمْ عَنْهُم بِبَطْنِ مَكَّةَ مِن بَعْدِ أَنْ أَظْفَرَكُمْ عَلَيْهِمْ ۚ وَكَانَ اللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرًا}
«و او کسی است که دست آنها را از شما, ودست شما را از آنها در درون مکه بعد از آنکه شما را بر آنها پیروز گرداند, (باز داشت و) کوتاه کرد. وخداوند به آنچه انجام می دهید بیناست.» (فتح: ۲۴)
معنا و پیام این داستان
داستان ابوجندل و ابوبصیر ـ رضیالله عنهما ـ نمادی روشن از ایمان، صبر و پایداری در راه عقیده است. کسی که در رویدادهای این داستان دقت کند، بهروشنی یاری و حمایت الهی را در زندگی آنان میبیند. آنان اسباب موفقیت را فراهم کردند و خداوند وعدهی یاری داده بود:
{إِنَّ اللَّهَ مَعَ الَّذِينَ اتَّقَوا وَّالَّذِينَ هُم مُّحْسِنُونَ}
«همانا خداوند با کسانی است که تقوا پیشه کردند ، و کسانی که نیکو کارانند .» (نحل: ۱۲۸)
{مَن يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا}
«هرکس که از الله بترسد، (الله) راه نجاتی برای او قرار میدهد.» (طلاق: ۲)
{إِن تَنصُرُوا اللَّهَ يَنصُرْكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ}
«اگر (دین) خدا را یاری کنید, (خداوند) شما را یاری می کند وگامهایتان را (ثابت و) استوار می دارد.» (محمد: ۷)
این ویژگیها ـ تقوا، نیکوکاری و یاری دین خدا ـ در ابوجندل و ابوبصیر و دیگر اصحاب جمع بود. هرگاه این صفات در فرد یا جامعهای در هر زمان جمع شود، هدایت و پیروزی خدا شامل حال آنان خواهد شد. خداوند وعده داده است و وعدهاش حق است:
{ وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا ۚ وَإِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ}
«و کسانی که در راه ما (کوشش و) جهاد کنند؛ قطعاً به راههای خویش هدایت شان می کنیم، و یقیناً خداوند با نیکوکاران است.» (عنکبوت: ۶۹)
قدرت گرفتن مسلمانان مستضعف
کمتر از یک سال گذشت که ابوجندل و ابوبصیر ـ همراه دیگر مسلمانان مظلوم ـ به نیرویی بزرگ تبدیل شدند و قریش از آنان بیمناک شد، زیرا راه کاروانهای تجاریشان را از شمال کنترل میکردند.
وفای پیامبر به عهد
این داستان نمونهای زنده از پایبندی پیامبر ـ صلیاللهعلیهوسلم ـ به عهد و دوری از هرگونه خیانت، حتی در برابر دشمن است.
وقتی ابوجندل در زنجیر آمد و پس از او ابوبصیر نیز گریخت، پیامبر هر دو را بازگرداند و به ابوجندل فرمود:
«إنا قد عقدنا بيننا وبين القوم صلحًا، فأعطيناهم على ذلك، وأعطونا عليه عهدًا، وإنا لن نغدر بهم.»
«ما با مردم پیمان صلح بستهایم و به آنها در این مورد قول دادهایم و آنها نیز به ما قول دادهاند و ما به آنها خیانت نخواهیم کرد.»
این رفتار، اجرای فرمان خداست:
{وَأَوْفُوا بِعَهْدِ اللَّهِ إِذَا عَاهَدتُّمْ}
«و به عهد (و پیمان) خدا وفا کنید ، هرگاه عهد (و پیمان) بستید…» (نحل: ۹۱)
و وفای به عهد در اسلام اصلی بنیادی است که هر مسلمان موظف به رعایت آن است.
اطاعت از پیامبر، حتی زمانی که حکم دشوار است
یکی از آموزههای بزرگ این ماجرا این است که:
واجب است از فرمان پیامبر پیروی کرد، حتی اگر ظاهر آن برای عقل دشوار یا برای دل ناخوشایند باشد.
سهل بن حُنیف ـ رضیالله عنه ـ گفت:
«اتَّهِمُوا رَأْيَكُمْ علَى دِينِكُمْ، لقَدْ رَأَيْتُنِي يَومَ أبِي جَنْدَلٍ، ولو أسْتَطِيعُ أنْ أرُدَّ أمْرَ رَسولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عليه وسلَّمَ عليه لَرَدَدْتُهُ.»
«به رأی خود اعتماد نکنید؛ من در روز داستان ابوجندل، اگر میتوانستم فرمان پیامبر را برگردانم، چنین میکردم.»
ابنالدیبع شَیبانی نیز نوشته است:
«قال العلماء : لا يخفى ما في هذه القصة من وجوب طاعته - صلى الله عليه وسلم - والانقياد لأمره وإن خالف ظاهر ذلك مقتضى القياس أو كرهته النفوس ، فيجب على كل مُكَلَف أن يعتقد أن الخير فيما أمر به ، وأنه عين الصلاح المتضمن لسعادة الدنيا والآخرة ، وأنه جاء على أتم الوجوه وأكملها ، غير أن أكثر العقول قصرت عن إدراك غايته وعاقبة أمره.»
«علماء گفتهاند: این داستان نشان میدهد اطاعت از پیامبر ـ صلیاللهعلیهوسلم ـ واجب است، حتی اگر ظاهر آن خلاف عقل و قیاس باشد. پس بر هر فرد مکلفی واجب است باور داشته باشد که خیر و صلاح در همان چیزی است که او فرمان داده و این دستور، همان مصلحت حقیقی است که سعادت دنیا و آخرت را در بر دارد و بر کاملترین و بینقصترین شیوه ممکن نازل شده است؛ اگرچه بیشتر مردم توان درک کامل حکمت و پیامدهای این دستورها را ندارند.»
بشارت برای مستضعفان
این داستان نویدبخش همهی مظلومان است: خدا برای آنان راه گشایش قرار خواهد داد.
پیامبر به ابوجندل فرمود:
«صبر کن و پاداش بخواه؛ خدا برای تو و همراهانت راه رهایی قرار خواهد داد.»
و به ابوبصیر فرمود:
«برو؛ خداوند برای تو و همراهانت از مستضعفان گشایشی قرار میدهد.»
سخن پایانی
با تأمل در زندگی پیامبر ـ صلیاللهعلیهوسلم ـ درسها و تجربههای بیشماری آشکار میشود. بهرهگیری از این آموزهها میتواند در هر زمان و مکان روح صبر، ایستادگی، عزت و پیروزی را در امت زنده نگاه دارد.
و ما چقدر به ابوبصیرها نیاز داریم.
البته حُکّام و وُلاةِ امورِ (خودفروختهٔ) جهانِ اسلام، چشمپوشی که پیشکش، برای خشنودیِ صاحبانِ صهیوصَلیبیشان، خود تمامِ سعیشان را میکنند تا (به خیال و وَهمِ باطلشان) اینگونه حرکات را از نطفه خفه کنند!
و صدالبته که، متقابلاً، مسلمانِ مؤمنِ مجاهد نیز، در پناه و با اتکا به اللهِ یکتا، وظیفهاش را انجام خواهد داد و پیش خواهد برد.
عقیده که بخوانی و بیاموزی، دیگر با هر شبههٔ پیشپاافتادهای ــ که غالباً نیز آبکی و ناچیزند ــ مضطرب نمیشوی و تزلزل به دلت راه نمییابد. بندگی در چنین حالتی طعم و معنای دیگری پیدا میکند: تلاوت قرآن، نماز، ذکر و هر عبادت دیگری جان تازهای میگیرد.
عقیده است که انسان را به سوی ایمان قلبی و عمل صالح سوق میدهد؛ شوق و انگیزهای درونی برای یادگیری قرآن و سنت ــ و آنچه لازمهٔ فهم آن دو است ــ در تو پدید میآورد و در نهایت، تو را به نشر آنچه با باور و یقین فراگرفتهای وامیدارد.
عقیده بخوان و بیاموز؛ متون عقیدتی، با وجود پرباری، معمولاً کوتاهاند.
برای آغاز، میتوانی از «متن طحاویه» ــ که بسیار مختصر نیز هست ــ با شرح ابنأبیالعزّ حنفی رحمهالله شروع کنی؛ متن و شرحی که نزد اهل سنّت و جماعت مورد اتفاق و اعتماد است.
"إذا عرفت الأمر ولم تعرف الآمر، تفننت في التفلت من أمر الله، وإذا عرفت الآمر ثم عرفت الأمر، تفانيت في طاعة الله."
اگر «دستور» را بشناسی ولی «دستوردهنده» را نشناسی، در گریز از فرمان خدا نیرنگها به کار میبری؛
اما اگر نخست «فرماندهنده» را بشناسی و سپس «فرمان» را، در طاعت و فرمانبری خدا از جان مایه میگذاری.
💡 و تنها راه شناخت خداوند سبحانه و تعالی، آموختن عقیده صحیح هست.
از یکسو، تمام همّ و غمّ و دلسوزیاش صرفِ دعوت و جذب کسانی میشود که هیچگونه پیوند و تعلقی با دین او ندارند؛
و از سوی دیگر، بهخاطر برخی لغزشها ــ خواه کوچک، خواه بزرگ ــ به آسانیِ تمام، همدینان و همکیشان خویش را طرد و دفع میکند.
با این همه، داعیهی رهبری، حکومت و مدیریت جامعهای را دارد که سرشار از تفاوتها و گوناگونیهاست!
حال آنکه در بسیاری مواقع، اولویتِ حقیقی و بزرگترین کار، پاسداشت و تقویتِ ایمانِ خود و اطرافیان، و تمرینِ صبر و تحمّل و مدارا در برابر آنان است.
ابو خلاد رحمه الله:
"ما من قوم فيهم من يتهاون بالصلاة ولا يأخذون على يديه إلا كان أول عقوبتهم إن ينقص من أرزاقهم."
«هیچ قومی نیست که در میانشان کسانی نماز را سبک بشمارند و دیگران آنان را باز ندارند، مگر آنکه نخستین مجازاتشان این است که از رزق و روزیشان کاسته میشود.»
فتح الباری، ابن رجب، ج ۳، ص ۱۴۴.
مردی از اهل شام بود که نیرومند و دلیر به شمار میرفت و گاهگاه به دیدار عمر بن خطّاب رضي الله عنه میآمد.
مدّتی از او خبری نشد. عمر احوالش را جویا شد. آشنایان گفتند:
«ای امیرالمؤمنین، گرفتار شرابخواری شده است!»
عمر، کاتب خود را فراخواند و فرمود بنویسد:
«از عمر بن خطّاب به فلان بن فلان،
سلام بر تو.
ستایش خدایی را سزاست که جز او هیچکس شایستهی پرستش نیست؛
او آمرزندهی گناه، پذیرندهی توبه، سختکیفر و صاحب نعمت است؛
هیچ معبودی (به حق) جز او نیست، بازگشت به سوی اوست:
(غَافِرِ الذَّنبِ وَقَابِلِ التَّوْبِ شَدِيدِ الْعِقَابِ ذِي الطَّوْلِ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ إِلَيْهِ الْمَصِير [غافر : ۳]).»
سپس عمر به یارانش گفت:
«برای برادرتان دعا کنید تا خداوند دلش را به سوی حق بازگرداند و توبهاش را بپذیرد.»
وقتی نامهی خلیفهی عادل به دست آن مرد رسید، آن را خواند و پیوسته با خود میگفت:
غَافِرِ الذَّنبِ وَقَابِلِ التَّوْبِ شَدِيدِ الْعِقَابِ
«آمرزندهی گناه، پذیرندهی توبه، سختکیفر...
مرا از عذابش بیم داده و در عین حال، وعدهی بخشش داده است!»
این را میگفت و اشک میریخت تا آنکه توبه کرد و از شراب دست کشید و دیگر بدان بازنگشت.
چون خبرِ توبهی آن مرد شامی به عمر فاروق رسید، شادمان شد و گفت:
«شما نیز چنین باشید؛ هرگاه برادرتان دچار لغزشی شد، او را راهنمایی کنید و به راه درست بازگردانید. از خدا بخواهید توفیق توبه را نصیبش گرداند، و مبادا شیطان را بر ضدّ برادرتان یاری کنید.»
تفسیر ابن کثیر، ذیل آیه ۳ سوره غافر.
و این نگاههای کوتهِ تکبُعدی، چه ضربهها که به ما نزده!
نگاه تکبُعدی به «عقیده محوری»؛
نگاه تکبُعدی به «جهاد»؛
نگاه تکبُعدی به «دعوت و تبلیغ»؛
نگاه تکبُعدی به «تزکیه»؛
نگاه تکبُعدی به «سیاست»
و...
یک خانه، با کنار هم قرار گرفتنِ تمام اجزایش تعریف میشود، نه صرفاً بر اساس یک دیوار یا ستون یا...
گاهی دعوتگر مسلمان، ناخودآگاه از فضای رسانهای و گفتمان مهندسی شدهی اسلامستیزان تأثیر میپذیرد و رنگ میگیرد.
به عنوان مثال، آنقدر عبارتهایی چون «حجاب اجباری» را از زبان رسانهها و افراد مختلف شنیده که خود نسبت به همین ترکیب، نوعی حساسیت یا پیشداوری پیدا کرده است؛ بیآنکه در معنای واقعی این عبارت یا اهداف نهفته در پسِ آن تأمل کند.
این همان مکانیزمی است که دشمنان دین، در بسیاری از مفاهیم مشابه نیز به کار میگیرند؛ نظیر واژهی «اسلامگرا» که در حقیقت حربهای زبانی برای حمله به خود «مسلمان» است.
اما مگر هر امر و نهی اجتماعی یا اخلاقی باید اختیاری باشد؟
اگر بنا باشد همهچیز را بر مدار اختیار محض بچرخانیم، دیگر قانونمداری و در مقابلش «هرجومرج» چه معنا خواهد داشت؟
از همین رو، ما نهتنها با تعبیر «حجاب اجباری» مشکلی نداریم، بلکه این تعبیر را از اساس نادرست نمیدانیم. چراکه پوشیدگی و حیا، از فطرت انسان سالم، شریف و اصیل برمیخیزد.
چه بسا روزی بشنویم که کسانی از «پاکدامنی اجباری» هم سخن بگویند!
حجاب، فریضهای الهی است بر دختر و زن مسلمان، که از روی ایمان و باور قلبی به اوامر پروردگارش آن را میپذیرد و عمل میکند. برخلاف آنچه اسلامستیزان میکوشند با واژهی «اجباری» در ذهنها القا کنند، مؤمن با افتخار و طیب نفس، آن را برمیگزیند و میپوشد، نه از سر کراهت بلکه از سر ایمان.
اما آن دسته از دعوتگران که از «آزادی بیحجابی» سخن میگویند، اغلب نه از سر شناخت و باور عمیق به آزادی دینی و مدارا، بلکه بیشتر برای اعلام موضع سیاسی یا همراهی با جریان غالب اجتماعی چنین میکنند.
باور آنان به «آزادی دینی» معمولاً ریشه در دو کاستی دارد:
۱. شناخت ناکافی از حدود و ضوابط آزادی دینی و مدارا در اسلام.
۲. ناآگاهی از مسئلهی تطبیق شریعت و چگونگی تحقق آن در جامعه.
نکتهی نخست، یعنی شناخت حدود آزادی، کلید فهم این گره فکری است. رفتار پیامبرمانﷺ و شاگردانش ــ صحابه رضیاللهعنهم، تابعین و تبعتابعین رحمهمالله، که دوران آنان را «خیرالقرون» نامیدهاند ــ میتواند بهترین راهنما باشد. آنان در برابر منکرات، از جمله بیحجابی و بدپوششی، همواره رفتاری حکیمانه، مؤدبانه و در عین حال قاطع داشتند.
اما نکتهی مهم دیگر این است که حتی در شناخت ما از پوشش زنان پیرو ادیان دیگر نیز رسانهها نقش تعیینکنندهای یافتهاند.
اگر به منابع مستند و ویدیوهای تاریخی (نه فیلمها و سریالهای نمایشیِ فیلمنامه نویسی و کارگردانی شده) مراجعه کنیم، خواهیم دید که حتی در جوامع غربی و غیرمسلمان نیز پوشش زنان در یک قرن گذشته، بهمراتب کاملتر و آبرومندانهتر از آن چیزی بوده که امروز با عنوان «حجاب اجباری» به سخره گرفته میشود.
کافی است به تصاویر زنان لندن در صد سال پیش نگاهی بیندازیم تا دریابیم آنچه امروز در خیابانها میبینیم، نه لباس بیرون، بلکه لباس اتاق خواب است؛ لباسی که هیچ دختر و زن اصیل و شریف، حتی در حضور پدر و برادر خود در خانه نیز به پوشیدن آن رضایت نمیدهد.
زیرا هدف از طراحی این لباسها، آشکارا تحریک، جلب توجه و برهنگی هرچه بیشتر است.
پس منطقی نیست که از یک سو، با شور و جدیت به «امر به معروف» بپردازیم ــ چنانکه حرکتهای بسیار مبارکی در این زمینه در جریان است، از مراسمهای ترویج حجاب گرفته تا فعالیتهای فرهنگی متعدد، که خداوند از همهی عاملانشان راضی باد ــ و از سوی دیگر، برای «منکر» مجوز و یا تبصرههایی ناآگاهانه صادر کنیم.
چگونه میتوان در یک زمان هم مردم را به پوشیدگی و عفاف تشویق کرد و هم گفت: «اگر گروهی در جامعه بیحجاب بودند، مانعی ندارد»؟
پزشک حاذق، تنها به تجویز دارو بسنده نمیکند؛ بلکه همزمان با درمان، عامل بیماری را نیز برمیچیند.
البته این سخن به هیچوجه به معنای آن نیست که در برابر بیحجابی باید با خشونت افسارگسیخته و رفتار غیرشرعی برخورد کرد.
اسلام خود شیوهی مواجهه با گناه و خلاف شرع را نیز آموخته است.
پس نگاه ما باید جامع باشد، نه تکبعدی؛ هم بر شفقت و اخلاق استوار، و هم بر قاطعیت در حفظ ارزشها.
بهگمان من، این رویکرد نهتنها در موضوع حجاب، بلکه در بسیاری از مسائل اجتماعی و فرهنگی دیگر نیز راهگشاست.
کافی است از خود بپرسیم: اگر پیامبرمان ﷺ یا صحابهی بزرگوار، چون عمر بن خطاب و علی مرتضی رضیاللهعنهما، در جامعهای با بیحجابی روبهرو میشدند، چگونه رفتار میکردند؟
بیتردید، آنان هرگز رفتار نابجا و ناشایست نشان نمیدادند؛ اما آیا میتوان تصور کرد که بیتفاوت میماندند و واکنشی نشان نمیدادند؟
در روزگاری که حتی مردمان غیرمسلمان، بسیاری از ارزشهای اخلاقی را محترم میشمردند و برهنگی و بیبندوباری را مایهی سقوط انسانیت میدانستند، قطعاً آنان نیز در برابر چنین پدیدهای ساکت نمینشستند.
در پایان، باید همواره هوشیار باشیم که در دام واژگان و تلههای روانی اسلامستیزان گرفتار نشویم.
مبادا با صدور مجوزهای ضمنی و در نتیجه عادیسازی برای برخی معاصی، ناخواسته گناهی بزرگتر از خودِ گناه انجام دهیم؛ یعنی گناهِ توجیه و تسهیلِ گناه.
بله، دعوتگریِ مؤمنانه، نیازمند عقیده و بصیرت و درایتی است که میان دلسوزی و سازش، مرزی روشن بکشد.
وفقنا الله لما یحب و یرضی
در یکی از گروههای اینترنتی که در زمینهی پاسخگویی به شبهات اسلامستیزان فعالیت میکند – و حقیقتاً برایشان احترام بسیاری قائلم و صمیمانه دعای توفیق روزافزونشان را دارم – گفتوگویی دربارهی موضوعی درگرفت که پیشتر خودم بهصورت مستند به آن پرداخته بودم. با خود گفتم چه بهتر که همان مطلب را، بهاصطلاح، فوروارد کنم.
اما فوروارد ممکن نبود، زیرا نوشتهام حاوی لینک کانال تلگرامی بود و محدودیت وجود داشت. ناچار متن را کپی کردم و نسخهای بدون لینک کانال فرستادم.
با این حال، برای دسترسی به مستندات بیشتر (تصاویر و...)، بدون درج آدرس کانال، دعوتی کردم تا در صورت تمایل، به کانال مراجعه کنند؛ اما آن دعوت حذف شد.
گویی چنین گمان میشود که هدف، کسب منافع مادی یا شهرتطلبی و امثال آن است.
در حالیکه، به دلیل ماهیت ایدئولوژیک و عقیدهمحورِ مجموعه و پرداختن به جریانهای فکری گوناگون، همواره در معرض آسیب هستیم — که البته مبارکمان باد.
سرتان را درد نیاورم؛ یاد حدود پانزده سال پیش افتادم، روزگاری که با وایبر و امثال آن سروکار داشتیم و اغلب دعوتگران در گروههای واتساپی فعالیت میکردند. متأسفانه همان زمان نیز این رفتارهای حاشیهای وجود داشت. مثلاً گاهی مدیران گروهها بهجای تمرکز بر محتوا و اصل سخن، حساس میشدند که چرا نویسنده در پایان مطلب نامش را نوشته! حتماً ریاکار است و اخلاص ندارد! و از این دست طرز فکرها و رفتارهای سطحی، کوچک و پوچ.
جالب اینجاست که اگر فلان کانال، اعضای فراوانی داشته باشد یا فلان شخص مشهور باشد، چنین رفتارهایی دیده نمیشود. حتی اگر از منابع بیگانه ـ که گاه هیچ تناسبی با مبانی عقیدتی ما ندارند ـ نقل کنی، مشکلی نیست! اما کافی است فقط نام یک مجموعهی فعال در بستری مانند تلگرام یا اینستاگرام برده شود، تا حساسیتها آغاز گردد!
برای خودم بارها پیش آمده که افرادی پیام دادهاند و پیشنهاد «تبادل» دادهاند؛ اما مشروط به اینکه حتماً ابتدا کانال آنها را معرفی کنم تا در مقابل، آنها هم دفترچه را معرفی کنند! گویی پای معامله و تجارت در میان است.
در حالیکه من شخصاً دوست دارم اگر شرایط فراهم بود، کانالهای مفید را معرفی کنم تا شاید در ثواب نشر مطالبشان نیز شریک باشم؛ اما در بسیاری مواقع، این کار ممکن نیست: گاه به علت فراهم نبودن موقعیت یا زمان، و گاه به سبب ملاحظات و محدودیتهای سخت قانونی.
با این همه، هر از گاهی سعی میکنم با فوروارد کردن برخی مطالب، خود را از این اجر بینصیب نگذارم.
حرف من این است که این رفتارها زیبنده نیست. پانزده سال پیش هم گذشت و امروز، همان رفتارها در نظر من و دیگرانِ آن روزگار، کودکانه، ناپخته و حقیر جلوه میکند. رفتارهای امروز نیز، دستکم در آینده، چنین خواهند بود.
تا زمانی که یک مجموعه در درجهی نخست، دچار نقص و انحراف عقیدتی نباشد و معرفی آن برای دیگران در استطاعت ما باشد، بهگمانم هیچگونه برخورد منفی در این زمینه شایسته نیست.
بزرگ و بزرگوار باشیم؛ هدف را قربانیِ حواشیِ پوچ نکنیم.
نکته: در منابع سیره و تاریخ صدر اسلام، بهویژه در گزارشهای مربوط به غزوات و سرايا، بارها اشاره شده که قبایل و حتی گروههای کوچک از مهاجرین و انصار، هر کدام پرچم ویژهی خود را داشتند با این وجود اعتراضی به ایشان نمیشد و همگی برای یک پرچم واحد — پرچم اسلام — جهاد میکردند.
احمد بن حرب رحمه الله:
عَبَدْتُ اللهَ خَمْسِيْنَ سَنَةً، فَمَا وَجَدْتُ حَلاَوَةَ العِبَادَةِ حَتَّى تَرَكْتُ ثَلاَثَةَ أَشيَاءٍ:
«پنجاه سال خداوند را عبادت کردم، اما شیرینی و حلاوت عبادت را نیافتم مگر آنگاه که سه چیز را ترک کردم:
تَرَكْتُ رِضَى النَّاسِ حَتَّى قَدِرْتُ أَنْ أَتَكَلَّمَ بِالحَقِّ،
۱. خشنودی مردم را رها کردم تا توانستم به حق سخن بگویم،
وَتَرَكْتُ صُحْبَةَ الفَاسِقِيْنَ حَتَّى وَجَدْتُ صُحْبَةَ الصَّالِحِيْنَ
۲. همنشینی با فاسقان را وانهادم تا مصاحبت صالحان را دریافتم،
وَتَرَكْتُ حَلاَوَةَ الدُّنْيَا حَتَّى وَجَدْتُ حَلاَوَةَ الآخِرَةِ.
۳. شیرینی دنیا را ترک کردم تا شیرینی آخرت را یافتم.»
سير أعلام النبلاء، ج ١١، ص ۳۴.
در دوران تحصیل، مؤکداً از تحزّب و تیمگرایی، و همچنین از کسانی که بر این رفتار اصرار دارند، بپرهیزید.
صرفنظر از ماهیت احزاب و...، خودِ «حزبگرایی» خواستهی افراد مغرض برای به حاشیه کشاندن و در نهایت، از میدان بهدر کردن طلاب و در کل هر فرد مؤثر، مستعد و دارای پتانسیل است.
فریب اصطلاحات «مناظره» و «مباحثهی علمی» و امثال آن را هم نخورید. تجربه، بهطور شخصی به من نشان داده که بسیاری از این افراد که تزکیه و تدیّن خود را بهراستی رها کردهاند، ذرهبین به دست میگیرند تا از شیوهی انجام مستحبات و فرائض دیگران خرده بگیرند و «علاقه!»ی عجیبی هم به جدال دارند؛ در حقیقت، از آن اصطلاحات زیبا و شایسته، در راستای تخلیهی عقدهها و خشونتهای درونشان بهره میبرند.
مراقب باش مهرهی بازی این زمینها نشوی.
به درست برس، بر صرف و نحو و... تمرکز کن، هدف و اولویت و وظیفهات را فراموش نکن، و برای کسب اطلاعات و آگاهی بیشتر در هر موضوعی فقط کتاب بخوان. اما سعی کن به هیچ عنوان، تا زمانی که درس را بهدرستی به پایان نرساندهای، اظهار نظر نکنی؛ چراکه هم درصد خطا بالاست و هم ـ همانطور که گفتم ـ ممکن است به بیماری جدال مبتلا شوی یا به هر نحوی آسیب ببینی.
همیشه هم به یاد داشته باش برای آنکه بتوانی به دیگران نفعی برسانی، ابتدا باید خودت را از آفتها سالم نگهداری. و پیش از آنکه در آخرت از تو درباره مسئولیتات در قبال دیگران سؤال شود، پاسخگوی نحوه زندگی و اعمال خودت در دنیا خواهی بود.
وفقنا الله لما یحب و یرضی.
تلفن همراهتون رو ساده، و اون رو هم حتماً سعی کنید بدون دوربین باشه؛ سادهترین شکل ممکن.
خوب نیست؟ هم آنتندهی خوبی دارن، هم به نسبت گوشیهای هوشمند خیلی سبکتر هستن، هم نگهداری شارژ باتری بالایی دارند، و هم اینکه ذهنت رو مثل گوشیهای هوشمند شلوغ و آشفته نمیکنن؛ و هم خیلی (اگرچه نه ۱۰۰ درصد) خیالت بابت حریم خصوصیت راحتتره.
فکرشو بکن: این گوشیهای هوشمند، در جاسوسی هم هوشمند هستند. جدیداً طوری طراحی شدند که حتی نمیتونی باتریشو جدا کنی؛ دوربین پشت رو اگر به طریقی بپوشونی، دوربین جلو و سلفی طوری طراحی شده که امکان پوشوندنش نیست (یعنی همیشه در معرض تهدید هستی).
اینترنت هم که به تمام اطلاعاتت دسترسی میده؛ از مخاطبین که فقط یک شماره تلفن به همراه نام و نام خانوادگی و گاهی هم اشارهای به شغل یا… درش وجود داره (و به خودیِ خود اطلاعات ارزشمندیه)، گرفته تا گالری (یعنی تمام تصاویر و ویدیوهای شخصی و غیرشخصی)، دسترسی به میکروفون و… که عملاً نیازی به تعقیب و مراقبت از جانب کسی دیگه نیست و یا از تو جاسوسی کردن رو میسر میکنه، یا عامل تجسس شدن تو رو…
و تو دلت به این خوشه که (به طور مثال در دستگاههای آندرویدی)، فروشگاه گوگل پلی استور بهصورت خودکار نرمافزارهای مشکوک رو اجازه نصب نمیده، یا اینکه خیلی حرفهای هستی و بلدی از طریق نشستهای فعال، بدونی گوشیت هک شده یا…
دست بالای دست بسیاره؛ و اگه میتونی از این وسیله به اصطلاح هوشمند فاصله بگیری، میبینی که چقدر آسودهتری.
اگر هم نه (که دوست هم ندارم این «اگر» رو که جوری توجیه کردنه بکار ببرم)، سعی کن همیشه به چشم یه تهدید بهش نگاه کنی. هرجایی (به ویژه حریم خصوصیت، اتاق خواب، حمام و…) با خودت نبرش. اگه اصرار به استفاده کردن از سوشیال مدیا داری، نهایت تلاشتو بکن که از اینستاگرام و تیک تاک حتما دور باشی و حتیالامکان از برنامههای جایگزین بهتر، که بیشتر روی محتوای متنی متمرکزن، استفاده کنی.
مخلص کلام: خیلی مراقب باش، برادر من، خصوصاً شما خواهر بزرگوارم.
لزوماً هم به دید یک تهدید سیاسی به موضوعاتی که بالا گفتم نگاه نکن. حریم تو که ایمان، آرامش، آبرو و حرمتهای تو رو شامل میشه، خیلی خیلی مهمتره.
بعضی ریسکها نه سنگین، که مهلک هستن و غیرقابل جبران.
