امام ذهبی رحمهالله کلماتی از آخرین سخنان امام فخرالدین رازی رحمهالله در پایان عمرش را نقل میکند که فرموده است:
«لقد تَأَمَّلْتُ الطُّرُقَ الكَلاَمِيَّةَ، وَالمنَاهجَ الفلسفِيَّةَ، فَمَا رَأَيَّتُهَا تشفِي عليلاً، وَلاَ تروِي غليلاً، وَرَأَيْتُ أَقْرَبَ الطُّرُقِ طرِيقَةَ القُرْآنِ، أَقرَأُ فِي الإِثْبَاتِ: {الرَّحْمَنُ عَلَى العَرْشِ اسْتوَى} ، {إِلَيْهِ يَصْعَدُ الكَلِمُ... } ، وَأَقرَأُ فِي النَّفْي: {لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ} ، وَمَنْ جَرَّبَ مِثْلَ تَجرِبَتِي عرفَ مِثْلَ مَعْرِفَتِي.»
«راههای کلامیها و شیوههای فلسفی را بسیار آزمودم و در آنها دقیق شدم، اما هیچکدام را کارساز نیافتم؛ نه دردی را درمان میکنند و نه عطش حقیقتجویی را فرو مینشانند.
به این نتیجه رسیدم که نزدیکترین راه، راهِ قرآن است.
در اثبات صفات، این آیات را میخوانم: {الرَّحْمَنُ عَلَى العَرْشِ اسْتوَى} و {إِلَيْهِ يَصْعَدُ الكَلِمُ...}.
و در (تنزیه) و نفی (تشبیه)، این آیه را: {لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ}.
و هر کس تجربهای مانند تجربهی من داشته باشد، به همان دانشی میرسد که من رسیدهام.»
سير أعلام النبلاء، ج ۲۱، ص ۵۰۱.
