از ابن مبارک (رحمه‌الله) پرسیدند:
«چرا وقتی با ما نماز می‌خوانی، در کنار ما نمی‌نشینی؟»
او پاسخ داد:
«من نزد صحابه و تابعین می‌روم.»
گفتند: «مگر صحابه و تابعین کجا هستند؟!»
گفت: «به دانشم (و کتاب‌هایم) سر می‌زنم، آثار و سخنانشان را می‌خوانم و از آنها بهره می‌برم.
چرا با شما بنشینم، در حالی که شما غیبت مردم را می‌کنید؟»
قِيلَ لِابْنِ الْمُبَارَكِ: إِذَا صَلَّيْتَ مَعَنَا لِمَ لَا تَجْلِسُ مَعَنَا؟: قَالَ: " أَذْهَبُ مَعَ الصَّحَابَةِ وَالتَّابِعِينَ , قُلْنَا لَهُ: وَمِنَ أَيْنَ الصَّحَابَةُ وَالتَّابِعُونَ , قَالَ: أَذْهَبُ أَنْظُرُ فِي عِلْمِي فَأُدْرِكُ آثَارَهُمْ وَأَعْمَالَهُمْ فَمَا أَصْنَعُ مَعَكُمْ أَنْتُمْ تَغْتَابُونَ النَّاسَ.
الحلیة، ج ۸، ص ۱۶۴
