ثابت بنانی که یکی از تابعین است، از یکی از پارسایان نقل می‌کند که گفته است:
من می‌دانم چه هنگامی پروردگارم دعای مرا استجابت می‌کند، همه از گفتۀ او تعجب کردند و گفتند: از کجا چنین می‌دانی؟
گفت: «آنگاه که دلم بلرزد و پوست بدنم درهم شود و اشک از چشمم جاری شود و دعا به من الهام گردد، آن وقت است که می‌دانم دعایم مستجاب شده است».
صفة الصفوة: ج ۲، ص ۱۵۴.
ابوالهَیّاج اسدی گفته است: مردی را در حال طواف دیدم که دعا می‌کرد:
«اللَّهُمَّ قِني شُحَّ نَفْسي»
«پروردگارا، مرا از بخل و حرص نفسم محافظت بفرما».
و چیزی بر این دعا نمی‌افزود.
سبب را از او پرسیدم. گفت:
«اگر از بخل (و خودخواهی و حرصِ) نفس خویش در امان باشم، دزدی نمی‌کنم، زنا نمی‌کنم و کارهای ناروا انجام نمی‌دهم».
بعداً دریافتم که آن مرد عبدالرحمن بن عوف بود.
تفسیر قرطبی، ج ۱۸، ص ۳۰.
فقط از الله بخواه
{إِنَّهُ هُوَالسَّمِیعُ الْعَلِیمُ}
«یقیناً او (الله) است که شنوای داناست.» [فصلت : ۳۶]
{وَ هُوَ عَلى کُلِّ شَیْ ءٍ قَدِیرٌ}
«و او (الله) بر هر چیزى تواناست.» [الملك : ۱]
{نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرید}
«ما از (شاه) رگ گردن به او نزدیکتریم.» [ق : ۱۶]
{هُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ}
«او (الله) مهربانترین مهربانان است.» [يوسف : ۶۴]
{ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ}
«مرا بخوانید، تا (دعای) شما را اجابت کنم.» [غافر : ۶۰]
{ألَیْسَ اللَّهُ بِکَافٍ عَبْدَهُ}
«آیا الله برای بنده اش کافی نیست؟!» [الزمر : ۳۶]
امام ابن رجب رحمه‌الله می‌گوید:
فسأل الثبات عَلَى الدين إِلَى الممات {إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا}
از خدا بخواه که تا پایان عمرت بر دین ثابت‌قدم بمانی؛ خداوند می‌فرماید:
إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا
«بی‌گمان کسانی که گفتند: پروردگار ما الله است، سپس استقامت کردند…» [فصلت : ۳۰].
چون:
الذين قالوا: ربنا الله كثير، ولكن أهل الاستقامة قليل.
آنان که می‌گویند: «پروردگار ما الله است» زیادند، اما اهلِ استقامت و پایداری کم هستند.»
مجموع رسائل ابن رجب، ج ۱، ص ۳۳۹.
(إِنَّ اللَّهَ مَعَنَا) «قطعا الله با ما است». [التوبة : 40]
(لَا إِلَٰهَ إِلَّا أَنْتَ) «هیچ خدای بحقی جز تو نیست». [الأنبياء : 87]
(مَا کَانَ لَنَا أَنْ نُشْرِکَ بِاللَّهِ مِنْ شَیْءٍ) «ما (انبیاء) را نسزد که چیزی را شریک الله سازیم». [يوسف : 38]
(لَنْ نَدْعُوَ مِنْ دُونِهِ إِلَٰهًا) «ما هرگز غیر از او معبودی را نمی‌خوانیم». [الكهف : 14]
فقیری به در خانه بخیلی آمد، گفت: شنیده ام که تو قدری از مال خود را نذر نیازمندان کرده ای و من در نهایت فقرم، به من چیزی بده
بخیل گفت: من نذر کوران کرده ام.
فقیر گفت: من هم کور واقعی هستم، زیرا اگر بینا می بودم، از در خانه خداوند به در خانه کسی مثل تو نمی آمدم.
