ثابت بنانی که یکی از تابعین است، از یکی از پارسایان نقل میکند که گفته است:
من میدانم چه هنگامی پروردگارم دعای مرا استجابت میکند، همه از گفتۀ او تعجب کردند و گفتند: از کجا چنین میدانی؟
گفت: «آنگاه که دلم بلرزد و پوست بدنم درهم شود و اشک از چشمم جاری شود و دعا به من الهام گردد، آن وقت است که میدانم دعایم مستجاب شده است».
صفة الصفوة: ج ۲، ص ۱۵۴.
ابوالهَیّاج اسدی گفته است: مردی را در حال طواف دیدم که دعا میکرد:
«اللَّهُمَّ قِني شُحَّ نَفْسي»
«پروردگارا، مرا از بخل و حرص نفسم محافظت بفرما».
و چیزی بر این دعا نمیافزود.
سبب را از او پرسیدم. گفت:
«اگر از بخل (و خودخواهی و حرصِ) نفس خویش در امان باشم، دزدی نمیکنم، زنا نمیکنم و کارهای ناروا انجام نمیدهم».
بعداً دریافتم که آن مرد عبدالرحمن بن عوف بود.
تفسیر قرطبی، ج ۱۸، ص ۳۰.
فقط از الله بخواه
{إِنَّهُ هُوَالسَّمِیعُ الْعَلِیمُ}
«یقیناً او (الله) است که شنوای داناست.» [فصلت : ۳۶]
{وَ هُوَ عَلى کُلِّ شَیْ ءٍ قَدِیرٌ}
«و او (الله) بر هر چیزى تواناست.» [الملك : ۱]
{نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرید}
«ما از (شاه) رگ گردن به او نزدیکتریم.» [ق : ۱۶]
{هُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ}
«او (الله) مهربانترین مهربانان است.» [يوسف : ۶۴]
{ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ}
«مرا بخوانید، تا (دعای) شما را اجابت کنم.» [غافر : ۶۰]
{ألَیْسَ اللَّهُ بِکَافٍ عَبْدَهُ}
«آیا الله برای بنده اش کافی نیست؟!» [الزمر : ۳۶]
امام ابن رجب رحمهالله میگوید:
فسأل الثبات عَلَى الدين إِلَى الممات {إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا}
از خدا بخواه که تا پایان عمرت بر دین ثابتقدم بمانی؛ خداوند میفرماید:
إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا
«بیگمان کسانی که گفتند: پروردگار ما الله است، سپس استقامت کردند…» [فصلت : ۳۰].
چون:
الذين قالوا: ربنا الله كثير، ولكن أهل الاستقامة قليل.
آنان که میگویند: «پروردگار ما الله است» زیادند، اما اهلِ استقامت و پایداری کم هستند.»
مجموع رسائل ابن رجب، ج ۱، ص ۳۳۹.
حسن بصری رحمه الله:
"أكثِروا من الاستغفار في بيوتكم، وعلى موائدكم، وفي طُرقكم، وفي أسواقكم، وفي مجالسكم أينما كُنتم، فإنكم ما تدرون متى تنزل المغفرة."
«تا میتوانید در خانههایتان و در وقت سختی و بلایا، و در راه و در کوچه و بازار، و در مجالس خود و هرجایی که بودید، زیاد استغفار کنید؛ چرا که شما نمیدانید چه وقت مغفرت الهی نازل میشود.»
جامع العلوم والحکم، ج ۲، ص ۴۰۸.
(إِنَّ اللَّهَ مَعَنَا) «قطعا الله با ما است». [التوبة : 40]
(لَا إِلَٰهَ إِلَّا أَنْتَ) «هیچ خدای بحقی جز تو نیست». [الأنبياء : 87]
(مَا کَانَ لَنَا أَنْ نُشْرِکَ بِاللَّهِ مِنْ شَیْءٍ) «ما (انبیاء) را نسزد که چیزی را شریک الله سازیم». [يوسف : 38]
(لَنْ نَدْعُوَ مِنْ دُونِهِ إِلَٰهًا) «ما هرگز غیر از او معبودی را نمیخوانیم». [الكهف : 14]
در هنگام بیماریِ واپسین، زمانی که شیخ (رحمهالله) در بستر مرگ بود، پسرش عبدالوهاب از او وصیت خواست.
شیخ، رحمهالله، در پاسخ چنین فرمود:
"عليك بتقوى الله وطاعته، ولا تخف أحداً ولا ترجه وكل الحوائج كلها إلى الله عز وجل واطلبها منه ولا تثق بأحد سوى الله عز وجل، ولا تعتمد إلا عليه سبحانه التوحيد التوحيد التوحيد، وجماع الكل التوحيد."
«همواره تقوای الله را پیشه کن و فرمانبردار او باش.
از هیچکس جز او نترس و به هیچکس امید نبند.
تمام حاجتها و نیازهایت را تنها از الله بخواه و فقط از او طلب کن.
به هیچکس جز الله عز و جل اعتماد نکن و بر هیچکس جز او تکیه نداشته باش.
توحید را به یاد داشته باش، توحید، توحید!
که حقیقت و اساس تمام دین، توحید است.»
الفتح الرباني والفيض الرحماني للشيخ عبدالقادر الجيلاني، ص ۳۰۸.
امام علی ـ رضیالله عنه ـ به کسانی که به دیدارش میآمدند چنین سفارش میکرد:
"لا يخافن أحد منكم إلا ذنبه، ولا يرجو إلا ربه، ولا يستحي من لا يعلم أن يتعلم، ولا يستحي من لا يعلم إذا سئل عمَّا لا يعلم أن يقول: الله أعلم، وإن الصبر من الإيمان بمنزلة الرأس من الجسد إذا ذهب الصبر ذهب الإيمان، وإذا ذهب الرأس ذهب الجسد."
تاریخ الخلفاء، سیوطی، ص ۱۴۳.
فقیری به در خانه بخیلی آمد، گفت: شنیده ام که تو قدری از مال خود را نذر نیازمندان کرده ای و من در نهایت فقرم، به من چیزی بده
بخیل گفت: من نذر کوران کرده ام.
فقیر گفت: من هم کور واقعی هستم، زیرا اگر بینا می بودم، از در خانه خداوند به در خانه کسی مثل تو نمی آمدم.
