گذر از دو قرن سکوت:
ویدیویی از سخنان شنیدنی دکتر تورج دریایی،استاد «تاریخ،مطالعات و فرهنگ ایرانی» در دانشگاه کالیفرنیا،ارواین و رئیس «مرکز ایران شناسی ساموئل جردن» با موضوع «گذر از دو قرن سکوت»،در ارتباط با دو قرن اول اسلام در ایران:
مدت زمان: 19 دقیقه 22 ثانیه
دانلود:
کیفیت اصلی و منبع - حجم :566 مگابایت
کیفیت 144p
کیفیت 240p
کیفیت 360p
کیفیت 480p
کیفیت 720p
کیفیت 1080p
نکته های مهم سخنان دکتر:
- ۲۶۰ نامه به زبان پهلوی کشف شده است.
- نامه ها از جنس پارچه و چرم،و مهر و موم شده هستند.
- این نامه ها متعلق به سال های ۶۶۶ (۱۱ سال پس از مرگ یزدگرد) تا سال ۸۸۸،یعنی همان «دو قرن اولیه اسلام در ایران» که نزد عده ای به «دو قرن سکوت» مشهور است می باشند.
- بنا بر این مدارک،کسانی بوده اند که در طی این دو قرن،به فارسی میانه می نوشتند.
- اهمیت این متون در اطلاعاتی است که از درون مملکت ارائه می کنند.
- یکی از این مدارک،گِل مُهری است متعلق به خانمی به نام مروارید که در همین به اصطلاح دو قرن سکوت می زیسته و فعالیت آزاد اقتصادی داشته است.
- بر اساس این گل مهرها که مربوط به شهرهای گرگان،قم و ... هستند،مشخص می شود که موبدها (روحانیون) و عامه زرتشتیان که هنوز مسلمان نشده بودند همچنان بدون ممانعت،منصب های قضاوت و ...،اسامی ایرانی و زندگی عادی خود را داشته اند.
طبق نامه ی خانم مروارید ؛
- هنوز در قرن هفتم و هشتم سیستم تاریخگذاری،سیستم زرتشتی است.
- زندگی به روال عادی خود ادامه داشته است و مردم داد و ستد می کردند.
- طبق این نامه حتی در بین زرتشتیان «شراب» خرید و فروش می شده که اگر به جواز مشروب فروشی در جامعه تحت حاکمیت اسلام تعبیر نشود،دلیل بر «اسلام تدریجی و به دور از فشار و زور ایرانیان» بوده است.
- در آرشیو دیگری که از طبرستان/مازندران کشف شده و مربوط به اواخر دوره ساسانی و اوایل دوره اسلامی ایران است در یکی از مدارک و متون این آرشیو که ترجمه شده،بیانگر مسائل قانونی و قضایی آن دوره است که قضات،همه موبد (روحانی زرتشتی) و قانون هم قوانین زرتشتی است.
توصیه های ارزشمند دکتر دریایی:
- تاریخ پویا و سالم،تاریخ مستند است نه تاریخ احساسی.
- تاریخی که در ایران نوشته می شود (رواج دارد) بیشتر یک نوع جدال،سلب مسئولیت،خود برتر بینی و انداختن تقصیرها به گردن عوامل خارجی است.
- در تاریخ نویسی بیمار،نفرت از همسایگان ایجاد می شود.
- شرم آور است برخی افراد که از تاریخ استفاده احساسی می کنند به خود اجازه می دهند به عرب ها که بخشی قابل توجه از جمعیت ایران هستند اهانت کنند.
